Więcej niż współlokator recenzja

„Miłość doprowadza nas do szalonych, irracjonalnych czynów”.

„Nie tak wyobrażałam sobie zakochiwanie się. Myślałam, że będzie to jak oddanie mężczyźnie jakiejś cząstki siebie. W rzeczywistości natomiast czułam się, jakbym to ja coś otrzymywała”.

Dla Paige użyczenie pokoju młodszemu bratu przyjaciółki miało być tylko gestem dobroci. Młodszy od niej o cztery lata Cannon miałaby wprowadzić się do niej tylko na dwa miesiące, by później wyjechać na staż.

Są dla siebie zakazanym owocem. Ona nie ma zamiaru stracić przyjaźni z siostrą Canonna. On musi się skupić na dokończeniu studiów medycznych, a ostatnie wydarzenia doskonale pokazały, że nawet przelotny seks nie kończy się dla niego dobrze.

Tylko co zrobić, gdy tak bardzo ich do siebie ciągnie?
Gdy pewnego wieczoru Cannon wyznaje Paige, że ciąży na nim „klątwa” jakoby każda dziewczyna, z którą się prześpi, zakochiwała się w nim i traciła rozum z tej miłości, Paige nie może się powstrzymać, by nie rzucić wyzwania i udowodnić, że młody mężczyzna się myli.

***

Mając na uwadze poprzednią książkę autorki i niesamowicie skrajne opinie na jej temat, zabierając się za „Więcej niż współlokator” właściwie na nic się nie nastawiałam.

Początkowo słuchałam jej w audiobooku, później czytałam i obie te formy były dla mnie dobrze spędzonym czasem.
Nie mogę powiedzieć, by ta książka była idealna, bo do tego trochę jej brakuję, jednak mnie się podobała. Podobał mi się pomysł na fabułę. Niby to nic takiego, a jednak można było wyczuć lekką atmosferę czegoś zakazanego.

To, co mi trochę przeszkadzało to momentami zbyt wulgarny język. Nie mam nic przeciwko przeklinaniu, jednak czasami brzmiało to po prostu nie fajnie – patrząc na to pod kątem całej historii, gdyby ten język trochę „złagodzić” to wydaje mi się, że wyszłoby to jej na dobre.

Ta historia jest dość krótka - ma trochę ponad dwieście stron, więc nie ma tu zbyt wielu wątków pobocznych, bo tak naprawdę to relacja Paige i Cannona gra tu pierwsze skrzypce. Bohaterów polubiła, zwłaszcza Cannon to postać, która od razu wzbudza sympatię, choć Paige również niczego nie brakuję.

Niemniej uważam, że „Więcej niż współlokator” to idealna książka na wieczór. Lekka, przyjemna, namiętna, niewymagająca. Nie brakowało tu humoru, ale były też bardziej smutne i przejmujące momenty. Może nie zapadnie mi w pamięci na długo, jednak na pewno nie żałuję czasu, jaki z nią spędziłam.

POLECAM!