Lato utraconych recenzja

Przygodę z twórczością Anny Kańtoch zaczęłam od "Wiosny zaginionych", ta książka była ta dobra, że z obawą sięgałam po kolejną część. Bałam się, że autorka nie utrzyma wysokiego poziomu, zwłaszcza, że okres publikacji obu tomów nie jest jakiś rozległy. Jednak zrobiła coś znacznie lepszego, bo ten poziom jeszcze podniosła.

Podoba mi się klimat jaki przeziera z opowieści. Jest intrygująco, mrocznie, a napięcie udziela się czytelnikowi. Pisarka zręcznie żongluje wątkami, nie pozwalając odkryć wszystkich kart, niejednokrotnie zwodzi czytelnika i podrzuca fałszywe tropy.
Kańtoch tworzy świetną i dopracowaną historię w najmniejszym szczególe. Nie ma tu przypadkowych zdarzeń, czy nielogicznych powiązań. Wątki są przemyślane i wzajemnie się uzupełniają, nie zostają porzucone. Każdy ma swoje wyjaśnienie.
Na uwagę zasługuje budowa postaci, zwłaszcza- Krystyny Lesickiej i narracja z jej perspektywy, która niesie z sobą potężny ładunek emocjonalny. Postać dużo mówi o swoich przeżyciach, wielokrotnie prowadzi rozważania, czy analizę innych osób, a pomimo to jest wyrazista i wiarygodna. Wielu autorów nie radzi sobie z takim zabiegiem, tworzy osoby bez charakteru i polotu. Bohaterzy są realistyczni, a ich role jasno określone. Dialogi i język jakim operują są spójne z charakterystyką. Nawet wątki poboczne i postacie drugoplanowe mają ważną rolę do spełnienia. Dla przykładu rodzina głównej bohaterki jest kontrastem, który pozwala na lepsze zrozumienie jej zachowań i wyjaskrawia pewne cechy. Dzięki temu zabiegowi jej charakter nabiera dodatkowego kolorytu, a część zachowań staje się zrozumiała.

Jestem pod wrażeniem momentu kulminacyjnego i rozwiązania zagadki, które jest zaskakujące, ale przy tym logiczne i możliwe do odzwierciedlenia w prawdziwym życiu. Do końca opowieść prowadzona jest w taki sposób, że jest wiele możliwości, dopiero kiedy pojawiają się pojedyncze wskazówki, wszystko składa się w spójną całość.

Z niecierpliwością czekam na zakończenie trylogii i liczę, na naprawdę świetną pozycję!