Wianki i wiano recenzja

“Zwykle wiedziała lub domyślała się znacznie więcej niż inni, lecz nigdy nie dzieliła się swoją wiedzą”.

Przenosimy się w czasie, do zaborów. Upadek powstania Listopadowego dotknął wszystkich, od tego czasu minęło już sześć lat. Nasiliły się represje, nikt nie może czuć się bezpiecznie. Za każdy przejaw polskości, patriotyzmu, rosyjski najeźdźca zsyła na wygnanie. Coraz śmielej zaczynają odzywać się pokorni do tej pory chłopi. Prześladowanie ze strony zaborców dotyka również mieszkańców Przylipia, w którym od pokoleń żyje rodzina Stalickich. Zosia dorasta, zaczyna dostrzegać pewne rzeczy, rodzi się w niej chęć czegoś więcej niż bycie wzorową gospodynią domu. Przychodzi nowe pokolenie, dzieci dorastają, podejmują własne wybory. Czy słuszne?

Wielowątkowa, złożona, a przy tym bardzo spójna opowieść. Akcja powieści toczy się niespiesznie i intryguje. Pani Ewa pisze piękną polszczyzną, język, jakim operuje, jest bardzo bogaty, lekki, przyjemny, naturalny, subtelny. Autorka inspirowała się prawdziwymi wydarzeniami, nakreśla nam sytuacje, wydarzenia bardzo realnie i wyraźnie. Rewelacyjnie wykreowani bohaterowie, zdecydowanie są atutem powieści. Wyraziste, charakterne osobowości, ukazane ich prawdziwe oblicza. Ludzie z krwi i kości, ich smutki, radości, uniesienia, tęsknoty, żale, namiętności, miłość, samotność. Z niesłabnącą ciekawością przemierzałam razem z nimi ich kręte życiowe ścieżki.

Wyraźnie czujemy klimat tamtych czasów, ludzie i ich codzienność. Wewnętrzne boje, pokomplikowane relacje, niedopowiedzenia, swoista ludzka mentalność. Uczucia, budzącą się namiętność, subtelny erotyzm. Miłosne wzloty i upadki. Patriotyzm, głęboka wiara do Boga, a obok zabobony, zwyczaje, o obrzędy, pogańskie wierzenia. Wyraźnie ukazany niepokój po upadku powstania, strach o jutro, nasilające się represje, niemoc. Barwne, wyraziste, naturalne opisy otaczającej przyrody dopełniają całości.

Wciągająca, wiarygodna, przykuwająca uwagę, emocjonalna opowieść. Spore wrażenia i odczucia. Serdecznie polecam!