Wenecki szkicownik recenzja

Błędnie wierzymy, że miłość nie trwa wiecznie i zdarza się tylko raz na jakiś czas. Obawiamy się naszych uczuć, więc je dystansujemy i ograniczamy. Nadajemy granicę, tak jakby za chwilę miała spłonąć i to nie ogniem namiętności tylko płomieniem goryczy czy rozczarowania. Błądzimy z oziębłością wśród słów o romantyzmie miłości nie poznając smaku tych doznań. Boimy się rozczarowań i porzucenia. A życie pokazuje ile pięknych chwil potrafi dać oczarowanie drugą osobą. Miłość jest przecież w nas. Wytycza ścieżkę szczęśliwego życia. Kocha się pomimo wszystko i ponad wszystko.

Caroline, po śmierci ciotki Juliet, otrzymuje w spadku niewielką szkatułkę, a w niej pierścionek, szkicownik oraz klucze. Ostatnie słowo zmarłej staruszki, ledwo słyszalne, to Wenecja. Młoda kobieta wyrusza w podróż życia, do miasta młodości swej ciotki, by poznać tajemniczą historię. Jakie zagadki skrywają klucze ?

Pełna emocji opowieść o zakazanej miłości i sekretach skrywanych przez ponad sześćdziesiąt lat. Przypadkowe spotkanie i wzajemna fascynacja przeradza się w silne uczucie. Niestety los nie pozwala, aby połączyć na stałe dwie pokrewne dusze. Miłość, która nie powinna się zdarzyć. Czysta chemia, porównywalna z narkotykowym odurzeniem. Obecność drugiej osoby, myśl o niej, wywołuje euforię.

Akcja powieści rozgrywa się dwutorowo. Poznajemy przedwojenną i współczesną Wenecję. Okraszona elementami sztuki i tajemnicą przeszłości, zachwyca i wzrusza. Miejsce stwarza magiczną atmosferę. Wenecja z całym swym urokiem. Realistyczne opisy powodują, że płyniemy kanałami wraz z bohaterami i zanurzamy się w ten wenecki klimat.

Ciepła, a zarazem dramatyczna historia o trudnych wyborach, dramatycznych decyzjach, dylematach i sile miłości. Miłości, która daje radość ale również rani. Tworzy i niszczy. Ma wiele twarzy.

Wciągnie Was w swoje sidła i nie wypuści do ostatniej strony.

Wszyscy szukamy miłości choć tak naprawdę nie potrafimy zdefiniować czym ona jest. Może się zrodzić zupełnie przypadkowo .

Gorąco polecam.