Statki Ziemi recenzja

„Statki Ziemi” - powieść z gatunku scenice fiction i jest to chyba pierwsza książka z tego gatunku jaką czytałam. Gdy po nią sięgałam miałam pewne obawy. Najpierw jednak zapoznałam się z notką o autorze.
Orson Scott Card jest jednym z najbardziej znanych pisarzy gatunku s-f . Debiutował opowiadaniem „ Gra Endera”. Później rozbudowano je do rozmiarów powieści i stworzono kolejne części.
„ Statki Ziemi” to trzecia część innego cyklu Pt. ’Powrót do domu”

Naddusza jest komputerem stworzonym, do ochrony ludzi. Jest on także przewodnikiem szesnastoosobowej karawany, którą sam wybrał. Prowadzi ją przez pustynie do ukrytego kosmodromu, gdzie znajdują się statki przeznaczone do lotów międzygwiezdnych. Uczestnicy wyprawy nie całkiem znają cel podróży. Ich wyprawa rozciąga się na wiele lat, a liczba członków coraz bardziej się powiększa. Podczas podróży rodzą się konflikty i liczne nieporozumienia, które mogą zagrozić wyprawie.

Książka jest już trzecią częścią cyklu i pomimo, że nie czytałam wcześniejszych, to nie miałam zbytnich problemów, aby zrozumieć treść. W jakiś sposób na pewno umknęło mi kila faktów, które były ważne w poprzednich częściach. Jednak autor co jakiś czas wyjaśnia niedociągnięcia, do tego akcja toczy się w dość wolnym tempie, skupia się na jednym głównym celu - wyprawie.

Bardzo ciekawą rzeczą jest, ukazanie postawy i psychiki ludzi, gdy są skazani na „wygnanie” i na siebie, gdy muszą nauczyć się życia całkiem odmiennego, niż wiedli wcześniej. Jak trudno przywyknąć do zmian. Jakie myśli ogarniają słabszych, do jakich czynów są gotowi, ale także jakie więzi tworzą się nielicznej grupie, skazanych na siebie ludzi. Cóż autor w bardzo wyraźny sposób pokazał ludzką naturę.

O.S Card w bardzo dobry sposób tworzy narrację. Jest główny narrator opisujący, co niektóre wydarzenia, ale w prawie niezauważalny sposób autor przechodzi do innych bohaterów. W ten sposób, ukazuje czytelnikowi postawę poszczególnych uczestników karawany. Nie ukrywa ich zamierzeń, planów i obaw. Jest to duży plus dla książki.

Bardzo ciekawą jak dla mnie rzeczą okazało się tempo powieści. Jest bardzo wolne i rozciągnięte, ale ma w sobie nutkę zaciekawienia. Dzięki temu chociaż pisarz przesuwa wydarzenia ślimaczym tempem, to nie odczuwa się nudy. Odpowiedni klimat wciąga do akcji.
Utrudnieniem podczas czytania może okazać się język, gdyż nie należy do lekkich i prostych, na dokładkę imiona bohaterów są dość trudne w wymowie – nie pomaga nawet podpowiedz autora, co do ich wypowiadania.

Mogła bym pisać i pisać, ale czas na podsumowanie. Lektura ciekawa, nawet dla czytelników gustujących w innych gatunkach literackich. Ukazująca rzeczywiste postawy ludzkie. Odpowiednia na długie wieczory, podczas których można się skupić i zaczytać.
Ja od siebie – polecam.

Moja ocena 7/10