Szum recenzja

Ależ ja tęskniłem za nimi – dziennikarką Alicją Grabską i detektywem Oskarem Kordą. No i za spacerami z książką.

Nadrabiam zaległości, a jak tylko pozwoli pogoda i czas, to oczywiście wyruszę na uliczki Sopotu i pokażę wam kilka miejsc z tej opowieści.

Tym razem Małgorzata Sobczak zaprosiła mnie do historii, której przyczynkiem jest oczywiście wątek kryminalny, ale to również, a może przede wszystkim, opowieść o dojrzewaniu, o postrzeganiu własnego ciała, o potrzebie akceptacji i sekretach.

Kto z nas w okresie dojrzewania nie miał podobnych dylematów? Kto z nas także w dorosłym życiu nie doświadcza podobnych rozterek?

2019 rok. Sopotem wstrząsa zaginięcie nastolatki – Liwii Dębskiej, córki prominentnego polityka, co ma ogromne znaczenie w późniejszej części tej historii. Wcześniej, bo w 1992 roku, zostaje zamordowana młoda dziewczyna, Adrianna Milewska. Czy oba te zdarzenia coś łączy?

Jak zawsze autorka od pierwszych stron wciągnęła mnie w swoją historię. Poddałem się jej. Sieć powiązań. Emocje. Analizy faktów. Wspomnienia z dzieciństwa. Mroczny klimat wylewał się z każdej strony tej książki. Fabuła jak zawsze w przypadku autorki, dopieszczona jest po mistrzowsku.

Wędrowałem przez meandry życia bohaterek i bohaterów. Poznawałem ich, a oni stawali się dla mnie coraz bliżsi. Bardzo dobrze autorka zbudowała portrety psychologiczne osób tutaj występujących. To zawsze lubię w książkach autorki.

To nigdy nie są zwykłe kryminalne powieści. Zawsze znajdę w jej książkach ważne aspekty otaczającego mnie świata. I tutaj też tak jest. Autorka z ogromnym poczuciem dyskrecji i smaku poruszyła tak ważne w dzisiejszym świecie sprawy, jak dojrzewanie, akceptacja własnego ciała, potrzeba bycia z innymi... Jestem przekonany, że w ten sposób ta książka jest czymś więcej i może być ogromnym wsparciem. Skłania do refleksji i może inspirować. Wciąga. Wzburza. Wywołuje smutek. Daje nadzieję.

Mnie doprowadziła do krawędzi, przy której stałem jeszcze długi czas po zakończonej lekturze.

Polecam! Czytaj!