Wczoraj recenzja

"Pamięć nas dzieli, jest jak przepaść nie do pokonania."

Ocenę podwyższa nietypowy pomysł - nietypowa społeczność. Atrakcyjności dodaje także podział na cztery narracje, które uzupełniają się wzajemnie.

Reszta taka, jak w prawie każdym zanadrzu thrillera. Zakończenie /moim zdaniem/ przekombinowane. Gdyby nie to nowatorstwo, byłoby 6. Narracja płynna, trzymająca uwagę.

Jak to się zaczyna?

Ciało kobiety pojawia się w rzece. Policja podejrzewa, że to nie jest samobójstwo. Wystarczy tylko potwierdzić tą teorię i złapać mordercę.
Ale jak to zrobić w świecie, w którym ludzie nie mają długotrwałych wspomnień?
Świat przedstawiony w tej powieści jest taki sam, jak nasz. Z jednym wyjątkiem: jest on podzielony na Monosów - ludzi, który pamiętają tylko wczorajszy dzień, i Duosów - ludzi, którzy pamiętają więcej: dwa poprzednie dni.
"... monosi stanowią obecnie siedemdziesiąt, duosi zaś trzydzieści procent populacji kraju."
Ludzie pamiętają podstawowe fakty o sobie nawzajem, więc ich pamięć nie jest kompletnie wyczyszczona, ale każdy posiada iDziennik i prowadzi w nim dokumentację, skrupulatnie zapisując każdy ważny szczegół dnia, aby pamiętać o codziennych wydarzeniach w kolejnych dniach.
Historia opowiedziana jest z kilku punktów widzenia, ale większość jest opowiadana przez Hansa, policjanta badającego sprawę śmierci kobiety. Jedyną nadzieją na poznanie prawdy jest jej dziennik, który prowadzi skrupulatnego policjanta wprost do Marka Henry'ego Evansa, odnoszącego sukcesy pisarza i początkującego polityka. Narratorką jest także jego żona, Claire Evans, monoska, która niewiele pamięta, a także sama ofiara - Sophia, która spędziła siedemnaście lat w szpitalu psychiatrycznym.
Co znajdziemy w tej historii?Postać femme fatale, tajemnicę śmierci, miłość, nienawiść, zdradę, zemstę, wyrafinowanie.Polecam ponownie osobom, które czytają średnio umiarkowaną ilość powieści tego gatunku - powinna się ona podobać.