Ważka. Przeobrażenie recenzja

Anna Stokłosa stworzyła ponurą, przytłaczającą dystopijną rzeczywistość. I chociaż mowa jest tam o barwach, w mojej wyobraźni odmalowywane obrazy są w całej gamie szarości, przechodzącej także w czerń.

Nawet, gdy wychodziłam poza wielkomiejską, korporacyjną aglomerację; gdy czułam powiew rześkiego górskiego powietrza i mogłam przyjrzeć się przyrodzie, to te barwy pozostawały przytłumione i mgliste. Bo taki jest ten świat. Autorka osłodziła go uczuciami przyjaźni i miłości, pokazując, że i w najczarniejszych czasach rodzi się coś pięknego.

Dostrzegłam tu bardzo dużo nawiązań do współczesności, do doskonale nam znanego pędu za doskonałością, konsumpcjonizmu i tym łatwiej było mi wczuć się w ten świat. Tym bardziej przerażał.

*

Sam styl jest przyjemny, czyta się szybko, przynajmniej na początku, gdy poznajemy wykreowany świat i uczymy się jego reguł. Potem odniosłam wrażenie, że jest trochę zbyt dużo „gadania”, a za mało działania.

Ogólnie nie jest to powieść z pędzącą akcją i szybko następującymi po sobie wydarzeniami. Jest raczej stonowana, lecz są i momenty, gdy akcja przyspiesza, czuć napięcie i oddech niebezpieczeństwa na karku. Może to dziwnie zabrzmi, ale zabrakło mi większej brutalności. Więcej skupienia jest na przeżyciach Weroniki, uczuciu, które opanowuje ją niejako wbrew niej. (...)

*

„Ważka. Przeobrażenie” pozostawiła we mnie smutek i ciężar przemyśleń. To jedna z tych historii, w której muszą zostać poniesione straty, w której mimo okrucieństwa i twardej rzeczywistości jest miejsce na rzeczy piękne i uniwersalne. Sporo tu wątku romantycznego, może nawet ciut za dużo w porównaniu do tego związanego z ruchem oporu, ale prawdę mówiąc niespecjalnie mi to przeszkadzało.

Liczyłam na ciekawą historię i ją dostałam. Nie jest idealna, ale jeśli ktoś lubi mniej działania, nie epatowanie przemocą (choć uprzedzam, że parę „mocniejszych” scen tu znajdziecie), mocny wątek romantyczny (zakazana miłość, zazdrość) sięgając po tę powieść powinien być usatysfakcjonowany.

Polecam.