Kobieta ze szkła recenzja

„Kobieta ze szkła”, której autorką jest Caroline Lea, przenosi czytelnika do Islandii XVII wieku. Jest przytłaczająco, duszno i mroźnie. Powieści z aurą dalekiej Północy mają swój klimat. Duże odległości dzielące od siebie osady, małe, przygarbione chałupy, ziejące zimnym wnętrzem. Wiatr hulający po polach. To wszystko można znaleźć na kartach tej książki. 

Ojciec Rósy, który pełni funkcję biskupa w małej wiosce, nagle umiera. Dziewczyna  za priorytet stawia zdobycie pieniędzy na utrzymanie siebie i chorej matki. Podejmuje więc decyzję o wyjściu za mąż za bogatego i starszego od niej Jóna Eiríkssona, bondiego - przywódcę sąsiedniej osady, który ma zapewnić godny byt. Przenosi się do jego rodzinnej wioski, gdzie już od progu czekają na nią tajemnice – co kryje zamknięty strych, co się stało z pierwszą żoną Jóna, dlaczego inni mieszkańcy odnoszą się do niej wrogo? Sam Jón jest dla niej obcy i pełen tajemnic, ponadto kieruje się innymi priorytetami. Od tego momentu życie Rósy będzie przepełnione samotnością, pełne niedomówień, a strach przed nieznanym będzie podsycany dziwnymi odgłosami, szelestami, stukami i pukami nawiedzającymi za dnia i nocą. 

Powieść Caroline Lea przywodzi na myśl połączenie powieści Herbjørg Wassmo i „Miniaturzystki” Jessie Burton. Surowa Islandia, bez udogodnień i ozdobników. Nowe miejsce, pełne wrogo nastawionych osób, gdzie sekret goni tajemnice. A z drugiej strony wiara w gusła, magiczne runa i amulety. Bohaterowi są silni i stanowczy. W treści przeplatają się dwa fabularne wątki – jeden chronologiczny, drugi poza chronologią – by w końcu połączyć się w jedną historię. Historię z „Kobiety (…)” można podzielić na dwie części jako studium postaci: młodej, samotnej kobiety i doświadczonego przez życie mężczyzny skrywającego w sobie mrok oraz studium hermetycznej społeczności małej islandzkiej osady. 

„Kobieta ze szkła” to świetna lektura na zimowy czas. Tym bardziej, że te ostatnie zimy bardziej przypominają listopadowe pluchy. To powieść z gatunku gdzie niewiele okazuje się być tym, czym na początku się wydaje, dzieje się dużo, ale właściwie akcja skupia się na wątku Rósy i  Jóna.  Rozwiązanie historii przyjemnie zaskakuje czytelnika. Choć muszę z żalem przyznać, że nie zakumplowałam się żadnym z bohaterów, a ich dokonania obserwowałam jakby przez… szybę. 

Książka pewnie spodoba się wielbicielom powieści historycznych z wątkiem obyczajowym. Myślę, że miłośnik surowych klimatów i literatury północnej Europy znajdzie w niej coś dla siebie. Czytelnicy, który szukają miłosnych uniesień i silnych wzruszeń, mogą się rozczarować. Dodatkowa szczypta magii, tajemnicy,  śnieżne zamieci, islandzkie sagi, szklane amulety, nieodczytane runy, dodają smaczku. Dla mnie lektura pozostawiła niedosyt, jakiś brak, tak jakby historia była niekompletna. Jednak całość oceniam dobrze i z przyjemnością sięgnę po kolejne książki tej autorki.