A fate darker than love recenzja

Wojna bogów. Chaos, który nadchodzi. One, stojące na straży porządku. Los potrafi się odmienić w ciągu chwili. Drastycznie, nieprzewidywalnie. Przypadki chodzą po ludziach. Blair i Ryan są boleśnie świadomi tego, że nie wszystko idzie tak jak miało być. Przeznaczenie każdego dościga.

Tragiczny wypadek śmierć mamy i siostry stawia Blair w niecodziennej sytuacji, na szczęście ma przyjaciela, który jej zawsze pomoże. Tylko czy Ryan jest na pewno tym kim jest? Tajemnice, które wypływają na światło dzienne. Blair wiedziała, że jej mama jest legendarną walkirią, a jej siostra została jej następczynię – tylko co w sytuacji kiedy obie zginęły, a magiczna dziewiątka zaczyna się kruszyć?

Historia wciąga od pierwszej strony. Wierzenia nordyckie, legendy, o których słyszeliśmy przedstawione w oryginalny sposób. Historia zaczyna się od ogromnej tragedii, straty. Niewyjaśniona śmierć bliskich, próba odnalezienia rozwiązania. Odpowiedzi, czasami nie są tymi, które chcielibyśmy aby były.

Wykreowany świat jest nasz, gdzie w cieniu żyją potomkowie nordyckich bogów, w przygotowaniu do Ragnaroku. Zarys mitologiczny jest pięknie wkomponowany – wszystko trzyma się kupy. Zabrakło mi jedynie większych szczegółów – byłam ciekawa zarysu mocy jakie posiadały walkirie, czy samego treningu, przygotowań do walki, szkolenia. Po prostu ta historia ma niesamowity potencjał i jest zbyt krótka.

Bohaterowie – różni. Dzięki narracji możemy poznać dwie strony, w głównej mierze mamy chaos związany z Blair. Niekiedy górę biorą emocje, to podoba mi się jej ciekawość, dociekanie wszystkiego, zadawanie pytań i wiara w swoje możliwości. Została rzucona na głęboką wodę i poradziła sobie. Może nie wybitnie, to jednak odnalazła się. Co do Ryana jest czasami irytujący, to poznajemy jego stronę jako zagubionego chłopca. Chce być dobry, wszystkim pomóc – tylko to szczęście cholerne się go nie ima. Uwielbiam Zeva jest go mało to jest takim ciepłym chłopcem, chociaż na koniec to dostałam w twarz od niego no ale… nie mogę czasami ufać mojemu instynktowi.

Książka jest miłą odskocznią. Miejscami mroczną z masą emocji, na początku idzie powoli do przodu, to na koniec zaskakuje akcją, która niekiedy dość absurdalna to trzyma w napięciu. Nie mogę się doczekać następnego tomu. Na zastój czytelniczy perfekcyjna – nie wymagająca, a porusza wyobraźnię. W dodatku klimaty nordyckie – tylko czytać!