Walcząc z ciszą recenzja

Sięgając po "Walcząc z ciszą" Aly Martinez liczyłam na lekką opowieść o trudach dorastania. Jednak autorka zaoferowała więcej niż się spodziewałam to był istny huragan uczuć, książka napisana tak dobrze, że nie można się od niej oderwać. Zapraszam do zapoznania się z recenzją. 
   Chłopak, którego rodzice cudem nie trafili do więzienia (do czasu) musi walczyć o lepsze życie dla siebie i braci. Życie dokopuje mu zabierając słuch, ale w zamian stawia na jego drodze Elizę, dziewczynę, której rodzice nie mają dla niej czasu, a właściwie to nie chcą go mieć. Till i Eliza mają tylko siebie. Czy uda im się przetrwać i wyjść na ludzi? 
   Z niecierpliwością czekałam na premierę tej książki i muszę przyznać, że bracia Page w moim serduszku dorównali niedoścignionym do tej pory braciom Salvatore. Bohaterowie, którzy zapadają w pamięć i cała skala uczuć to przepis na doskonałą książkę,a jeden cytat z książki jest w stanie określić nasze życie. I  właśnie taki znalazłam "Wskazał palcem okno mojego pokoju znajdującego się nad jego głową
-Niebo - powiedział. Potem omiótł szerokim gestem roztaczające się przed nami miasto
-Piekło. I w końcu wycelował palcem w ziemię, na której siedział - Czyściec." Dla Tila niebem było okno Elizy, dla mnie są nim ramiona męża i tycie rączki synka. Każdy ma swoją idylle, która może być wszystkim. Czytajcie śmiało.