Walcząc z ciszą recenzja

Zawsze jestem pełna obaw, kiedy wydawnictwo proponuje mi książkę do recenzji, no bo jak skrytykować coś, co dostaje się w prezencie? Do tej pory dopisywało mi szczęście, proponowane mi książki były zawsze na dobrym, bądź bardzo dobrym poziomie, oczywiście w moim subiektywnym odczuciu. Jak było tym razem? Powiedziałam "Tak" na propozycję zapoznania się z "Walcząc z ciszą", nie będąc do końca przekonaną, że to moje klimaty. Bałam się naiwnej, głupiutkiej obyczajówki dla młodzieży. Niesłusznie, na szczęście.
To jest książka obyczajowa, tyle że z takich, które jak zaczniesz czytać, to nie chcesz się oderwać, nie chcesz się rozstać z bohaterami. Najlepszą rekomendacją niech będzie fakt, że książka została przeczytana w jeden dzień.
Eliza i Till poznają się jako dzieciaki w wieku 13 lat. Oboje zaniedbywani przez rodziców, oboje borykający się z samotnością i brakiem oparcia w rodzinie. Od pierwszej chwili stają się dla siebie tym, czym nigdy nie byli dla nich ich rodzice. Mając siebie mają wszystko, mając siebie mogą wszystko. A przyjdzie im się zmierzyć z realnym życiem, które sielanką nie jest. Będą walczyć o lepsze życie nie tylko dla siebie ale również dla dla dwóch młodszych braci Tilla.
Przeżywamy z bohaterami ich wzloty i upadki, utożsamiamy się z nimi, trzymamy kciuki za ich przyszłość, tę wymarzoną, tę lepszą. I zadajemy sobie pytanie "Czy taka miłość naprawdę istnieje?"
"Walcząc z ciszą" to nie jest arcydzieło literackie, ale wciąż bardzo dobra, ciepła, przesympatyczna i, broń Boże, nie przesłodzona literatura obyczajowa, po którą ja ostatnio sięgam coraz chętniej. Na pewno sięgnę po kolejną część z serii. Bardzo zżyłam się z bohaterami.
Bardzo dziękuję Wydawnictwu NieZwykłe za możliwość przeczytania tej książki.