W ustach sól recenzja

Charlotte Runcie "W ustach sól",

Są książki, po przeczytaniu których na długo zapamiętuje się opowiadaną historię i jej bohaterów. Są książki, które zachwycają wyobraźnię kreślonymi obrazami. Są wreszcie książki, które budzą liczne emocje, a po ich przeczytaniu jeszcze na długo zostają w czytelniczym sercu i głowie .

W przypadku "W ustach sól" to nie bohaterowie są najważniejsi. Nie najważniejsza jest również akcja. To w jaki sposób autorka kreśli morskie obrazy, opowiada morskie historie, odwołując się do literatury, legend czy śpiewanych szant, a przy okazji przeplata te opowieści niezwykle intymną i osobistą historią przygotowania do macierzyństwa, poruszyło moją zakochaną w morzu "wodniacką" duszę, pozwalając zanurzyć się bez reszty w morzu luźnych przemyśleń, w cudownym eseju o wodach nieznanych, o doświadczaniu nowego życia, które rośnie w ciele przyszłej matki. Pomiędzy starożytnymi bogami, wikingami morskimi, krwawymi piratami, egzotycznymi syrenami, wśród fantastycznych morskich stworzeń, mając w pamięci wszystkich, których morze pochłonęło, a także nieliczne kobiety, które wieki temu wypływały w morze ze swoimi mężami, ukazuje obraz, któremu dałam się porwać bez reszty.

Bezkresna przestrzeń, wzburzone fale, granatowe niebo, a na tym tle jedynie maleńkie mrugajace punkciki - światła latarni morskiej. Otulona wydmami zatoczka, a w niej niewielki port rybacki. Rozwieszone, suszące się sieci, przesiąknięte zapachem ryb. Częściej pojawiają się obrazy budzące niepokój, przepełnione tajemnicą niż idylliczne, obrazy ukazujące groźniejsze oblicze morza, a nie takie, które kojarzone mogłyby być z wakacyjną atmosferą wypoczynku. To bliska mojemu sercu lektura przepełniona żywiołem wody. Niezwykły esej o doświadczaniu morza, życia i macierzyństwa.

Niezwykle miło wspominam tegoroczne wakacje, podczas których przez dwa tygodnie dane nam było mieszkać jakieś trzydzieści metrów od morza. Wschody słońca oraz łowiący w oddali z łodzi rybacy wrórowali porankom, iskrząca poświata odbijającego się w morzu księżyca, zwiastowała nadejście nocy. Zmieniającym się porom dnia towarzyszył niesamowity szum fal, a brodzenie pomiędzy nimi stało się codziennym, niezwykle przyjemnym rytuałem.