W sidłach obsesji recenzja

Autor: Monika Nerc, Paulina Zalecka

Premiera: 23.02.2022r.

W wieku piętnastu lat Magdalena razem ze swoją mamą przeprowadzają się do ogromnej posiadłości, w której będą teraz pracować. Dziewczyna już pierwszego dnia zostaje ostrzeżona, że za jej rozmowy z braćmi Valkov, oni będą surowo karani. Niestety nie udaje jej się dostosować do tej zasady. Zakochuje się w starszym z braci, chociaż usilnie starała go ignorować. Serce jednak jest silniejsze niż rozum. Niestety jedna sytuacja zaważy na całym jej życiu. Jedno wyjście Lazara sprawi, że dziewczyna już nigdy nie będzie taka sama. Czy mężczyzna odnajdzie kobietę swojego życia? Czy uda mu się odnaleźć jej światło, które prowadziło go w obezwładniającym mroku? „Żyliśmy chwilą, umieraliśmy wiekami”.

************************************************

Książka zaczęła się bardzo mocną sceną, która przyznam szczerze trochę mnie odstraszyła. Musiałam ją odłożyć i zastanowić się czy to na pewno książka dla mnie. Postanowiłam jednak dać jej szansę i to była jedna z najlepszych decyzji. Po przeczytaniu kolejnych dwóch, trzech rozdziałów nie mogłam się od niej oderwać. Czytałam, czytałam i nie mogłam przestać. Pismo autorek jest bardzo przejrzyste dla oka, co mnie po prostu urzekło. Jedyne do czego mogę się doczepić to to, że akcja toczyła się bardzo szybko. Niektóre sytuacje moim zdaniem powinny być bardziej rozwinięte. Wtedy wszystko byłoby idealnie. No i zachowanie głównej bohaterki trochę mnie denerwowało. Po przeżytej traumie była cicha, wystraszona, wycofana, ale nagle potrafiła stać się odważna, żeby po sekundzie zacząć płakać. Nie zrozumiałam jej wahań nastroju. Trochę zabrakło mi pokazania jak miłość rodzi się między Magdą, a Lazarem, ale nie jakoś bardzo. Jedna, albo dwie zmianki o tym jak byli młodzi i byłoby idealnie. Bardzo spodobała mi się natomiast postać Adrika. Pokochałam go za jego zachowanie. Zabawny, wyluzowany, ale kiedy miał być poważny to był. Przeciwieństwo Lazara. Na pewno gdybym miała wybierać między tą dwójką to wybrałabym młodszego z braci. Teraz nie pozostaje mi nic innego jak czekać na kolejną część. Moniko, Paulino… Wykonałyście kawał świetnej roboty i coś czuję, że ta seria będzie jedną z moich ulubionych.