W sidłach Parkerów recenzja



“Niebezpieczny trójkąt” Kamili Andrzejak-Wasilewskiej doczekał się już kontynuacji, a nawet zakończenia. Jeśli czytaliście recenzję pierwszego tomu, to wiecie, że główna bohaterka ogromnie mnie irytowała i nie potrafiłam zrozumieć jej działania. Tym razem, po raz kolejny zawiodłam się na Nikoli, a tak dobrze jej szło na samym początku. Pierwszą myślą jaka pojawiła się w mojej głowie, po wzięciu książki w swoje ręce, była myśl: “I po co sobie to robisz?”, teraz muszę przyznać, że bawiłam się dobrze i po raz kolejny autorka potrafiła mnie zaskoczyć i pozostawić w totalnym osłupieniu. Przeczytałam przez ostatnie kilka lat tyle książek, w których główna bohaterka mnie irytowała, że nie potrafię ich zliczyć, lecz Nikola bardzo mi przypomina bohaterkę z książki K. N. Haner “Sny Morfeusza”. Przyznaję, że w tamtej serii bohaterkę zamordowałabym gołymi rękoma i nie mam zamiaru czytać najnowszej części, ponieważ bardzo mi się spodobało zakończenie, otrzymała to na co zasłużyła.

*SPOILER wobec pierwszego tomu*

Nikola po kilku latach od wiadomości, że spodziewa się dziecka, w końcu zdaje się wieść życie spokojne i ustatkowane. Wychowuje syna, wyszła za mąż i wydaje się, że zapomniała o Alanie Parkerze, który w ostatnich słowach do niej, życzył jej by jej samolot spadł do oceanu. Ostatecznie wybrała tego bardziej ustatkowanego brata i to z nim stworzyła rodzinę. Ta zwariowana młoda kobieta wie, że Seweryn da jej to co potrzeba jej synowi, wybrała spokój, lecz w jej głowie ciągle kołaczą się myśli o tym zakazanym, a w chwili, gdy pozwala sobie na odrobinę szaleństwa, on powraca z impetem i po raz kolejny rozbija jej życie.

Można domyśleć się, że życie głównej bohaterki posypie się w jednej chwil, gdy ujrzy Alana i to nie było dla mnie zbyt wielkim zaskoczeniem, że i tak znajdzie drogę do niego. Zadziwiają mnie za to czyny Nikoli, powinna się uczyć na swoich błędach i wiedzieć co ją czeka, gdy po raz kolejny odwróci się od Seweryna.

Biorąc do rąk książkę z tego gatunku można się domyśleć, że nie obejdzie się bez dramatów, jak inaczej zachęcić czytelnika do swojej książki, gdy na rynku jest tyle powieści, które opierają się na podobnej fabule. Myślę, że autorce udało się wybić z tej hałdy podobnych powieści i mimo moich zastrzeżeń jestem pewna, że sięgnę po kolejny tom i kolejny, o którym wspomniała sama autorka w wywiadzie dla nakanapie.pl.

Najbardziej podobały mi się początkowe rozdziały tomu drugiego, Nikola wydawała się dojrzalsza, przez co książka również nabierała charakteru bardzo dojrzałej powieści, lecz nie zawsze może być tak dobrze. Książka nie miałaby sensu, gdyby Alan nie pojawił się na horyzoncie, a Nikola szybciutko nie zapomniałaby o swoim idealnym domu. Podsumowując, nadal nie rozumiem tego co wyczynia główna bohaterka, lecz mimo tego historia mnie interesuje na tyle, by sięgnąć po kolejne tomy.