W sidłach Parkerów recenzja

Dziś przyszła pora na kontynuację książki, którą miałam przyjemność recenzować w zeszłym roku. Przyznaję że zanim sięgnęłam po tom drugi, zmuszona byłam odświeżyć sobie fabułę poprzedniczki, bo cała akcja gdzieś mi się rozjechała i nie pamiętałam, jak potoczyły się losy bohaterów, na szczęście jestem już na bieżąco, więc możemy zaczynać...

Nie będę opisywać i spojlerować fabuły, bo już sam opis wydawcy sporo zdradza, ale szepnę tylko, że dzieje się sporo, nasza bohaterka dalej jest niestabilna emocjonalnie, chociaż naprawdę się stara, by ogarnąć życie, ale nadal sama nie wie czego (a może bardziej kogo), tak naprawdę chce. Irytująca jak poprzednio, a jej moralność nadal pozostawia wiele do życzenia, zresztą bracia Parkerowie dotrzymują jej idealnego kroku na tym polu. Muszę tu jednak zaznaczyć, że gorących scen jest mniej i są one jakby bardziej okiełznane, na pewno nie są opisywane tak dosadnie jak poprzednio.
Autorka w tym tomie zdecydowanie postawiła na akcję, i jest to naprawdę dobry pomysł, bo dzieje się sporo, intryga goni intrygę, a niebezpieczeństwo czyha na każdym kroku. Napięcie rośnie adekwatnie do sytuacji, zaskakuje i naprawdę wciąga.
Sama jestem w szoku, że tak dobrze mi się czytało tę część i szczerze się cieszę, że ostatni tom czeka już na półce, bo ten kończyłam z dużym niedosytem, i ciekawością jak to wszystko się rozwiąże.

Jedyny zarzut do tej części to zbyt duża ilość drobiazgowych i powtarzających się opisów, ale to taki mały szczególik.

Czy polecam?
Polecam. Zaznaczam jednak, że wymagana jest znajomość tomu pierwszego. Łatwa w odbiorze, niewymagająca zbyt wielkiego skupienia (sporo powtórzeń) lektura na wieczór.

POLECAM...

"Brakowało mi Alana Parkera, człowieka z sercem z lodu, który zabrał mi wszystko i zostawił mnie z niczym. Jednak przede wszystkim tęskniłam za wspaniałym człowiekiem, który pokazał mi, co znaczy naprawdę kochać. To on po raz pierwszy szczerze mnie uszczęśliwił. Pokazał, jak być silną kobietą. Nauczył cierpliwości i wytrwałości. Uratował mnie niegdyś w barze Patryka przed obleśnym kolegą mojego przyjaciela. Pojechał za mną do mojej babci. Chciał zabrać do Nowego Jorku. Zwolnił Kim, gdy się dowiedział, że mnie zaatakowała. Przyleciał do mnie, gdy zadzwoniłam do niego pijana, i zabrał do swojego apartamentu, twierdząc, że tylko przy nim będę bezpieczna. Niestety żadna z tych chwil już nigdy nie wróci, bo Alan odszedł."
- Kamila Andrzejak- Wasilewska "Niebezpieczny trójkąt. W sidłach Parkerów" str. 228- 229