Tiny Pretty Things recenzja

Szkoły baletowe od zawsze cieszyły się złą sławą. Presja nakładana na uczniów wiązała się z wieloma skandalami. Nie bez kozery powstały reformy, które zaczęły zwracać uwagę na odpowiednią wagę uczniów i ich zdrowie psychiczne. Zaburzenia odżywiania były i zapewne będą tam codziennością, bo i sam balet ma być perfekcyjny, pozbawiony wszelkich skaz. Powiem szczerze, że tego typu historie, zawsze były głęboko w moim sercu - może to niedoścignięte marzenie o tańczeniu w teatrze? Baletnica kojarzyła mi się z taką nimfą, która uwodzi, czaruje widza tak, aby nie mógł oderwać od niej spojrzenia. Czy właśnie takie emocje pojawią się w "Tiny pretty things" autorstwa duetu literackiego Sona Charaipotra i Dhonielle Clayton?

"To miejsce - rozgląda się wkoło, jakby chciał podzielić się tajemnicą - ujawnia w ludziach najmroczniejsze brudy. Najmroczniejsze w każdym z nas. Nawet ja robiłam rzeczy, z których nie jestem dumny. - Przenosi okład na drugie kolano. - Może to kwestia baletu. Nie wiem. Miejsce jest tylko na jedną gwiazdę. A wszyscy inni się nie liczą. Wtapiają się w tło jak scenografia."

Nie będę ukrywać, że autorki zdecydowały się na bardzo grząski grunt, w literaturze młodzieżowej powinien kryć się jakiś morał historii. Jak będzie tym razem? Prestiżowa szkoła baletowa w sercu Nowego Jorku zrzesza samych najlepszych uczniów. Ambicja, presja, ciężka praca - jak to wpływa na młodzież? Wysokie wymagania i oczekiwania sprawiają, że rywalizacja staje się nieczysta. Gigi, Afroamerykanka, przenosi się do szkoły i zaczyna walkę o angaż w Dziadku do Orzechów. Razem z June musi mierzyć się z rasizmem, bo w tej szkole akceptują tylko białych, to oni są godni występować na scenie. Bette żyje w cieniu siostry i wygórowana ambicja podpowiada jej, że trzeba iść do celu po trupach, bo inaczej nic nie osiągnie. Na scenie wszystkie chwyty są dozwolone.

"Jeśli ktoś sądzi, że osiągnął szczyt, to znaczy, że stracił pasję. I może równie dobrze przejść na emeryturę".

Książka choć porusza młodzieżowe tematy, zawiera w sobie też wiele mądrości. Autorki w umiejętny sposób opisują intrygi, ale także problemy uczniów. Nie boją się mówić o zaburzeniach odżywiania, problemach psychicznych, rasizmie i patologicznemu wpływowi rodziny. Każdy z młodych dorosłych chce być idealny, błyszczeć jak gwiazda na scenie, ale nie wiedzą, jaka jest wszystkiego cena. Niezwykle podobało mi się wodzenie za nos czytelnika, to, że nigdy nie możemy czuć się pewnie osadzeni w fabułę, bo tam wydarzenia wirują jak w kalejdoskopie. Aż nie chce się człowiekowi wierzyć, że człowiek może być aż tak paskudny wobec bliskich. Jest to pierwsza część z cyklu, a ja jestem bardzo ciekawa, co będzie dalej. Polecam wzbogacić swoje doznania czytelnicze, słuchając Czajkowskiego.
Czy książka jest też przeznaczona dla starszych czytelników? Moim zdaniem tak, nie jest to opowieść, która pozwoli nam pielęgnować wewnętrzne dziecko w sobie, ale zabierze do świata, pełnego intryg i... małych bądź większych zbrodni. Nie jest to klasyczny dramat młodzieżowy, skupiający się na romansach, powiedziałabym, że wręcz przeciwnie. Autorki wnikliwie opisują przeżycia wewnętrzne głównych bohaterów, dbając w ten sposób o doskonałą kreację psychologiczną.
Doskonale bawiłam się podczas czytania i nie mogę doczekać się drugiej części. Co będziemy mogli odtańczyć następnym razem?