Do zobaczenia w zaświatach recenzja

Ależ to fascynująca powieść!
Nie chcąc zdradzać szczegółów fabuły, napiszę krótko: rozpoczyna się atak na wzgórze numer 113. To już ostatnie dni Wielkiej Wojny, która spustoszyła Europę. W ostatnim spazmie bitewnego szału Albert rzuca się do walki z Niemcami. Pochłonięty wspomnieniami o ukochanej i szczęśliwym życiu w Paryżu, jest świadkiem zbrodni, popełnianej przez jego dowódcę. Ten zaś nie zamierza zostawiać świadków swego występku i tak Albert kończy, zasypany zwałami przesiąkniętej krwią alianckich żołnierzy ziemi. Jedyną nadzieją dla umierającego, duszącego się żołnierza, jest przegniły koński łeb...
Ostrzegam: kiedy zaczniecie czytać „Do zobaczenia w zaświatach" nie będziecie mogli przestać. Autor nie oszczędza swoich bohaterów i dzięki temu dostarcza Czytelnikom niemałej frajdy. Ale prócz zwykłej przyjemności poznawania dalszych losów dobrodusznego Alberta, nieszczęśliwego Edouarda czy przewrotnego, diabolicznego porucznika Pradelle'a. Pierre Lemaitre nakreśla z jednej strony okrutny i cyniczny, a z drugiej przygnębiający, przykryty cmentarnym całunem obraz powojennej zawieruchy. Prześwietla chciwość wojskowych i naiwność rodzin, pogrążonych w żałobie po stracie synów. Koszmar wojny ciągnie się długo po jej zakończeniu. Nie przebrzmiewa z ostatnim wezwaniem do ataku. Gdy na pogorzeliska wpełza żądza posiadania, zaślepiająca wszystko co piękne i moralne, jedyne co pozostaje to prawdziwa przyjaźń.
„Do zobaczenia w zaświatach” to właśnie opowieść o przyjaźni, która narodziła się na bitewnym polu i jest zdolna przetrwać najgorsze chwile. O wyruszaniu w podróż z góry skazaną na porażkę. O maskach i pawich piórach, bogactwie duszy i niedostatku uczuć, rodzinnych tajemnicach i urzędowym poczuciu obowiązku ale przede wszystkim to przejmująca książka o miłości - nie tylko rodzącej się między dwojgiem młodych, czy do własnego „ja”, ale znacznie trudniejszej i nieoczywistej: ojcowskiej.
Absolutnie polecam! Celowo przemilczam nagrody, jakie zdobyła powieść Pierra Lemaitre'a, bo i bez nich napisałbym o niej z całą stanowczością!