W potrzasku wspomnień recenzja

Młoda kobieta próbuje popełnić samobójstwo, skacząc do jeziora. Zostawia tylko kartkę z bardzo enigmatycznym listem pożegnalnym podpisanym imieniem Oliwia. Mężczyzna, o jakże męskiej ksywie - Mateo, ratuje tę kobietę przed utonięciem. W szpitalu okazuje się, że niedoszła samobójczyni straciła pamięć i nie wie kim jest, ani dlaczego chciała popełnić ten niewybaczalny czyn. Przypadek sprawia, że po wyjściu ze szpitala Oliwia trafia do domu swojego wybawiciela, gdzie odkrywa powoli swoją tożsamość, przypomina tragiczną przeszłość i znajduje miłość...

Czytając tę powieść odczuwałam jedynie zirytowanie, nie potrafiłam się wczuć w te teatralne, sztuczne emocje bohaterów, irytowało mnie stereotypowe potraktowanie trudnego tematu utraty wspomnień. Ogólnie cała opowiadana historia jest na siłę przeciągnięta, wydumana, a na dodatek wprost napchana dramatami. Sięgając po tę książkę liczyłam na poruszającą historię miłosną i opowieść o odkrywaniu własnej tożsamości i utraconych wspomnień, tymczasem dostałam romans sensacyjny, momentami ckliwy, czasem brutalny, a chwilami totalnie bezsensowny, na dodatek bardzo amerykański, jak hollywoodzki film, i tak samo nierealny.

"W potrzasku wspomnień" przypomina mi trochę twórczość Colleen Hoover, zarówno pod względem stylu, jak też nagromadzenia dramatów oraz przesadnej emocjonalności bohaterów. Zdaję sobie sprawę, że moja opinia jest i zapewne będzie jedną z nielicznych krytycznych, bo podejrzewam, że mimo wszystko, ta książka znajdzie wiele fanek. Nie skreślam zupełnie tej powieści, bo napisana jest poprawnym stylem, nie znalazłam też w niej większych błędów, widać ogrom pracy autorki przy jej przygotowaniu, jednakże sama jej fabuła i bohaterowie mnie rozczarowali, więc nie będę jej polecać, ani odradzać. Warto samemu sięgnąć po tę książkę i wyciągnąć własne wnioski.

Cała recenzja na blogu.