Droga do uśmiechu recenzja

„Droga do uśmiechu” autorstwa Anny Hayder, wydana przez Warszawską Firmę Wydawniczą, to tomik wierszy, który zabiera czytelnika w podróż pełną refleksji, humoru oraz uważnej obserwacji świata. Poezja Hayder jest oszczędna w słowach, lecz bogata w treść – autorka przekazuje emocje i przemyślenia w sposób prosty, ale trafny, tworząc liryczny portret współczesności.

W tomiku dominują pytania egzystencjalne, przemyślenia o wierze, tożsamości, relacjach międzyludzkich, ale także proste scenki z codziennego życia, które zaskakują przenikliwością i humorem. Wiersze takie jak „Modlitwa” zagłębiają się w tematy duchowe, stawiając pytania o sens wiary i modlitwy – „Której wiary trzeba do modlitwy? Obojętne? Wszystkie są dobre?” – podkreślają niejednoznaczność religijności, wątpliwości i wewnętrzny dialog, który nie zawsze prowadzi do odpowiedzi, ale który sam w sobie jest aktem poszukiwania.

Równocześnie Hayder wprowadza lekkie, humorystyczne akcenty, tak jak w wierszach „Przez osiedle dyskryminacji” i „K.I. Gałczyński”, które przywołują klimat limeryków i dowcipnych rymowanek. Poetka bawi się stereotypami, pokazując ich absurdy i przejaskrawienia. Scenki są zabawne, ale mają drugie dno podważające nasze codzienne uprzedzenia i zachowania.

Styl Hayder jest celowo oszczędny, co pozwala podkreślić szczerość i autentyczność wyrażanych emocji. W swoich wierszach autorka unika zbędnego patosu, zamiast tego używa prostego języka i zrozumiałych obrazów, co sprawia, że jej poezja jest przystępna, a jednocześnie intensywna w wyrazie. Metafory, choć nieskomplikowane, są sugestywne – jak w „Rośliny rosną, a na niebie garby”, gdzie kształty chmur stają się symbolem ulotnych wspomnień i relacji. Takie ujęcie pokazuje, że Hayder potrafi uchwycić chwilę i przekazać ją w sposób sugestywny, odwołując się do emocji znanych każdemu czytelnikowi.

„Modlitwa” to wiersz, który od razu przyciąga uwagę swoją bezpośredniością i prowokacyjnymi pytaniami. Autorka odważnie podchodzi do tematu wiary, zadając pytania, które mogą wydawać się niewygodne, lecz zarazem odzwierciedlają autentyczne wątpliwości i poszukiwania duchowe.

Innym ciekawym utworem jest „Borys”, który dotyka patriotyzmu oraz wewnętrznych sprzeczności, jakie często towarzyszą ludziom w kontekście konfliktów zbrojnych i politycznych. Wiersz przypomina o skomplikowanej naturze tożsamości, podkreślając, że życie i przekonania nie muszą być jednoznaczne i proste.

Z kolei w „Przez osiedle dyskryminacji” autorka w humorystyczny sposób opisuje scenki z codziennego życia, pełne przerysowanych, stereotypowych postaci. To swoisty komentarz do tego, jak postrzegamy innych przez pryzmat utartych schematów, jednocześnie podkreślający komizm wynikający z takich postaw.

Poezja Anny Hayder wywołuje szereg emocji – od zadumy i refleksji, po śmiech i lekką nostalgię. Wiersze w „Drodze do uśmiechu” są jak krótkie migawki życia, które zarówno bawią, jak i zmuszają do refleksji nad własnymi postawami i myśleniem. Hayder z powodzeniem balansuje między humorem a powagą, tworząc poezję, która może trafić do szerokiego grona odbiorców. Czytelnik czuje, że wiersze są bliskie codzienności, ale mają w sobie coś, co sprawia, że zatrzymujemy się na chwilę i dostrzegamy to, co na co dzień nam umyka.

„Droga do uśmiechu” to tomik, który zaskakuje swoją różnorodnością – od poważnych rozważań filozoficznych po humorystyczne scenki rodzajowe. Anna Hayder pokazuje w nim, że poezja może być zarówno głęboka, jak i lekka, a przy tym niezwykle celna. Jej styl, prosty i przystępny, sprawia, że tomik ten będzie interesującą lekturą dla każdego, kto szuka w poezji nie tylko piękna języka, ale i okazji do refleksji nad własnym życiem oraz otaczającym światem.

Współpraca z serwisem sztukater.pl