Gorączka 2 recenzja

„Nigdy nie wierzył w istnienie świat bez aren.”*

Wreszcie czujesz, że otoczenie, w którym przebywasz jest tym właściwym. Masz przyjaciół, możesz robić to co lubisz i nie czujesz, że jesteś tą gorszą. Poszczęściło ci się tak bardzo, że masz nawet chłopaka, który świata poza tobą nie widzi. Jednak jak wiesz, szczęście nie może trwać wiecznie i właśnie twój czas się kończy. Na twojej drodze staną kolejne przeciwności losu i tym razem może być jeszcze trudniej niż ostatnio.

Rok 2013: Ewa wraz z Sethem pracują nad wirusem, który sprowadził chłopaka do Parallonu, a ją powoi zabija. Dziewczyna jest coraz słabsza i często miewa zapaście przez co normalne funkcjonowanie jest prawie niemożliwe, bo albo trafia do szpitala albo jest pod opieką szkolnej pielęgniarki. Tymczasem dziennikarka Jennifer Linden oraz inspektor Nick Mullard starają się znaleźć logiczne rozwiązanie zaginięć coraz większej liczby osób.
Parallon: Do miejsca po drugiej stronie trafia pewien Rzymianin, który na początku zastępuje Mattowi, Sethosa, ale z czasem zaczyna wprowadzać swoje rządy. Otto okazuje się być zbirem Kasjusza, który zabił Setha i Liwię w 152 r. n. e. Do Parallonu przybywa coraz więcej Rzymian oraz sam Kasjusz, mężczyzna z mieszkańców robi swoich niewolników i wprowadza okrutne rządy.
Spirala czasu zostaje naruszona co może skończyć się katastroficznie dla obu światów, a Setowi i Ewie zostaje coraz mniej czasu na rozgryzienie tajemnicy wirusa. Jak z tym wszystkim poradzą sobie bohaterowie?

„Gorączkę 1” czytałam w czasie trwania sesji egzaminacyjnej i okazała się być bardzo dobrym przerywnikiem między notatkami z jednego i drugiego przedmiotu. Byłam ciekawa kolejnej książki o podróży w czasie i tego co wymyśliła autorka. Niestety, nawet pomimo tego, że pozwoliła mi się zrelaksować, nie dało się nie zauważyć jej mankamentów.

Szczerze liczyłam na to, że druga część „Gorączki” okaże się chociaż trochę lepsza. Pierwszy tom był dla mnie swego rodzaju w prowadzeniem i chociaż dużo się działo praktycznie niczego szczególnego się nie dowiedziałam. Myślałam, że to taki specjalny zamysł autorki, aby pobudzić ciekawość potencjalnego odbiorcy. Jak się jednak okazało, ci co liczyli na jakieś wyjaśnienia rozczarują się tak samo jak ja. Dee Shulman bowiem nic nie wyjaśnia, a jeszcze bardziej gmatwa i przeciąga. Do tego fabuła okazuje się być gorsza niż poprzednio. Główna bohaterka co chwile trafia do szpitala lub do szkolnego skrzydła medycznego, bo zasłabła/była bliska śmierci. Okazuje się też, że intensywne poszukiwania odpowiedzi na temat wirusa wcale takie nie są i wloką się niemiłosiernie, a mogłabym nawet rzec, że stoją w miejscu. Do tego te nieustanne wzmianki o tym jak to główni bohaterowie się kochają i żyć bez siebie nie mogą, ja wiem, że książka jest z gatunku paranormal romance, ale jakoś mi tej miłości za dużo było. Sytuację ratowały trochę wątki z Parallonem, ale też nie do końca, bo ostać Matta okropnie mnie drażniła. Gdyby nie to, że mimo wszystko książka miała w miarę ciekawą fabułę i jaki taki bieg akcji oraz fakt, że stosunkowo szybko się ją czytało ocena byłaby bardzo słaba.

Muszę jeszcze wspomnieć o bohaterach. O ile Ewa i Seth w pierwszym tomie byli wyidealizowani to mimo tego wzbudzili we mnie sympatię. Ona była taka trochę niepokorna i dzika, pewna siebie i samowystarczalna. Była jedną z tych bohaterek nad którymi nie zgrzyta się zębami z bezsilności. Za to w tym tomie stała się nagle osobą zupełnie bez charakteru, na którą trzeba chuchać i dmuchać. To samo tyczy się Setha, który w „Gorączce 1” wydawał mi się w miarę ogarnięty i myślący, a teraz jak typowy mięśniak chwali się klatą, napina mięśnie i jakby nie mógł inaczej korzysta z tej swojej umiejętności naginania cudzej woli na swoją korzyść. Żałuje, że jest gorzej i szczerze mówiąc sama nie wiem, którą ich wersję bardziej wolę…

Po tym co już zostało napisane widać, że książka niezbyt przypadła mi do gustu. Czytało się ją szybko, ale jej lektura zajęła mi parę dni, bo gdy już ją odłożyłam nie ciągnęło mnie do ponownego sięgnięcia po nią. Ostatecznie czytałam ją by skończyć i mieć czyste sumienie. Początkowo było znośnie, ale im dalej tym bardziej się irytowałam brakiem jakichkolwiek wyjaśnień, niedomówieniami oraz niedopracowaniem. Słaba akcja, kiepskie kreacje bohaterów sprawiły, że nie wczułam się w fabułę, ani nie zżyłam z bohaterami. Ale okazało się, że zakończenie okazało się na tyle intrygujące iż sięgnę po kolejny tom „Gorączki” jeśli powstanie, bo jestem ciekawa, jak autorka ma zamiar to rozegrać. Tylko, że tym razem nie będę miała żadnych oczekiwań.

„Gorączka 2” okazała się być dużo słabsza od swojej poprzedniczki i tym samym potwierdzić, że kolejne tomy nie zawsze są lepsze. Dee Shulman ma w prawdzie przyjemny i lekki styl pisania, ale w porównaniu do wszystkich wymienionych minusów to za mało by uznać książkę za chociażby dobrą.

*cytat pochodzi z książki

http://zapatrzonawksiazki.blogspot.com/2014/02/w-poszukiwaniu-odpowiedzi.html