Po miłość do Mesa Verde recenzja

Romans historyczny nie należy do moich ulubionych gatunków literackich. A jednak kiedy w moje ręce wpadła książka „Po miłość do Mesa Verde” Tamery Alexander, nie mogłam się jej oprzeć. Przenosimy się do 1875 roku. Elizabeth Westbrook to córka szanowanego pułkownika i kongresmena, a także szalenie śmiała i odważna kobieta, która pomimo panujących konwenansów potrafi dążyć do swoich celów i kieruje się niezależnością. Natchniona pasją fotograficzną i dziennikarskimi zapędami, opuszcza Waszyngton i udaje się do miasteczka Timber Ridge na terytorium Kolorado. Wynajmuje tam przewodnika Josiaha Bircha, byłego niewolnika, który jednak okazuje się być błyskotliwym kompanem. W trakcie wędrówki po Górach Skalistych spotykają jeszcze Daniela Ranslettta, kapitana konfederacji trudniącego się myślistwem, który ma dość staroświeckie poglądy na pozycje kobiet w społeczeństwie. To właśnie m.in. będzie przyczyną zgrzytów między tą dwójką, choć pojawi się więcej komplikacji. Jednak wspólna podróż do indiańskiego, tytułowego miasteczka Mesa Verde będzie przygodą, którą nigdy nie zapomną. Wiele się nauczą, sporo zrozumieją i może coś odkryją o sobie samym. Plusem jest język, który jest stylizowany na dawne, zamierzchłe czasy. Do tego sylwetki głównych bohaterów są złożone i dobrze przedstawione. Akcja płynie niespiesznie, zawiera trochę przygód, ale też nieco refleksyjnych myśli. Podsumowując, jest to książka o miłości, która przychodzi skrycie i nieoczekiwanie. To również opowieść o porzuceniu przestarzałych poglądów i otwarciu się na innych, o pogoni za marzeniami i szukaniu swojego miejsca w życiu, gdzie poczujemy się szczęśliwi. Polecam serdecznie!!

Moja ocena: 5/6