W kleszczach lęku recenzja

Henry James "W kleszczach lęku".

Do wspaniałego, ogromnego domostwa w Bly przyjeżdża guwernantka, młoda kobieta, posiadająca pewne zdolności, którymi jednak nie powinna się chwalić. Dostaje pod opiekę i wychowanie dwójkę dzieci, którzy stracili rodziców, a ich jedyną rodziną pozostaje wuj, który jednak za wszelką cenę nie chce mieć z nimi nic wspólnego, toteż wszystkie obowiązki dotyczące tej dwójki przekazuje służbie i guwernantce. Miles i Flora to dzieci wprost wspaniałe, piękne niczym anioły, serdeczne i otwarte. Każdy zachwyca się ich pięknem. Tak samo zewnętrznym, jak i wewnętrznym. A jednak... Jednak skrywają tajemnicę. A właściwie to tajemnice. Guwernantka, jak już wcześniej wspomniałam, posiadając pewien dar dość szybko zauważa, że w dworze Bly dzieją się dziwne, straszne rzeczy. Czy zdoła uratować wychowanków? Czy popadnie w szaleństwo? Dobre pytanie...

No cóż. Po początkowym zachwycie i ogromie ciekawości... Poczułam irytację. Nie mogłam się skupić dostatecznie, bądź też autor wprawnie prowadził zagadkę, której nie potrafiłam odgadnąć. No tak, domyślałam się niektórych rzeczy. Jednakże irytacja była ogromna! Tym samym czuję nie pocieszenie i zawód.

Nie ma tu grozy. Nie ma strachu. Nie ma niczego, poza utrzymywaniem niepewności. Pomimo to, czytało się przyjemnie. Styl i język oczarowały mnie do tego stopnia, że i tak nie potrafiłam odłożyć książki (właściwie to czytnika). Był potencjał. Oj był... Jednak moim osobistym zdaniem, nie został wykorzystany. Raczej pogmatwany. A wielka szkoda...

Być może na moje doznania wpłynął fakt, iż oglądałam serial 'Nawiedzony dwór w Bly" właśnie na podstawie powyższej książki. I szczerze? Poza imionami, nie ma tu żadnego związku. Serial podobał mi się. Nawet bardzo. Nie porównuję go do "Nawiedzony dom na wzgórzu", bo to zupełnie inny klimat. Serial sprawił, że oglądając go w nocy, czułam dreszcz emocji. Postać Flory mnie ewidentnie przerażała. W książce nie znalazłam nic, żadnego punktu, który dałby mi jakieś emocje... Wielka szkoda.

Podsumowując. Więcej znalazłam minusów niż plusów. Aczkolwiek nie jest tak, że do końca żałuję, iż przeczytałam tę książkę. Nie żałuję. Bowiem mogę porównać powieść z serialem. Śmiało jednak przyznaje, że historia z książki nie zostawiła we mnie ani grama emocji, toteż pewnie szybko umknie mi z pamięci...

Nie polecam, ale także jakoś specjalnie nie odradzam. Właściwie to sama nie wiem... Czytasz na własną odpowiedzialność 😉