Szatan w naszym domu recenzja

Historię Paula Ingrama i jego rodziny poznałam dopiero na kartach książki “Szatan w naszym domu. Kulisy śledztwa w sprawie przemocy rytualnej”. Nigdy wcześniej nie słyszałam o tej rodzinie, ani sytuacji jaka ich spotkała. Do lektury podeszłam więc z ogromnym zaciekawieniem oraz absolutnym brakiem jakichkolwiek przypuszczeń, z czym przyjdzie mi się mierzyć.

Historia, która swój początek miała w roku 1988 w Stanach Zjednoczonych, a dokładniej w hrabstwie Thurston zaintrygowała i wciągnęła mnie już od pierwszych stron. Z każdą kolejną coraz bardziej nie wiedziałam, czy przedstawiane w niej pod adresem Paula zarzuty mają jakiekolwiek realne uzasadnienie. I w zasadzie tak też pozostało chyba do samego końca opisywanej historii.

Ale zacznijmy może od tego, co też wydarzyło się we wspomnianym już roku 1988. 28 listopada Paul Ingram, ojciec pięciorga dzieci, na co dzień pełniący funkcję zastępcy szeryfa w Olympii, został aresztowany pod zarzutem wykorzystywania seksualnego swoich dwóch dorosłych już córek. Początkowo nie przyznawał się do zarzucanych mu czynów, ale bardzo szybko doszedł do wniosku, że przypisywane mu zarzuty są tak straszne, że być może celowo wypiera je ze swojej świadomości i dlatego nie pamięta żadnego z wydarzeń opisywanych przez swoje córki. Dodatkowo zaznaczał również, że nie mogłyby one przecież kłamać w tak ważnej kwestii. Zeznania te zapoczątkowały falę spekulacji, domysłów oraz manipulacji, które w konsekwencji doprowadziły do skazania Paula. W toku śledztwa na jaw wychodziły kolejne przywoływane przez zaangażowanych w sprawę świadków szokujące informacje, które przestały już dotyczyć jedynie wykorzystywania seksualnego, a zaczęły coraz bardziej zmierzać w kierunku przemocy rytualnej.

Książka z pewnością wywołuje w czytelniku wiele skrajnych emocji. Raz Paulowi współczujemy, by za chwilę na nowo uwierzyć w jego winę. Opisywane w książce sceny rzekomych obrzędów satanistycznych wprawiają w osłupienie, obrzydzenie oraz niedowierzanie. Jest to zdecydowanie lektura ciężka, ale myślę, że również ważna, pozwala uzmysłowić sobie w jak wiele własnych win jesteśmy w stanie uwierzyć, gdy odpowiednio nam się je wmówi.

W zasadzie jedyny zarzut jaki mam w stosunku do książki, to to, że wydawnictwo nie pokusiło się o jakiś aktualny komentarz w przedstawianej sprawie. Książka po raz pierwszy wydana była w latach, kiedy sprawa rodziny Ingramów nie była jeszcze jednoznaczna. Zdecydowanie zabrakło mi więc tutaj uzupełnienia, tego co wydarzyło się przez kolejne kilkadziesiąt lat w ich życiu.