Szatan w naszym domu recenzja

„Religia natomiast jest w dużej mierze jest opowieścią o kozłach ofiarnych”

Zwykle ułożenie recenzji nie zabiera mi zbyt wiele czasu. Już po przeczytanej lekturze klaruje mi się obraz czy konkretne zdania, które chciałabym zawrzeć w recenzji. Jednak tym razem czuję się otępiała. Słowa mi uciekają, a zdania nie chcą się składać. Książka namieszała w mojej głowie tak bardzo, że nie wiem co o niej powiedzieć.

„Szatan w naszym domu. Kulisy śledztwa w sprawie przemocy rytualnej” to przejmujący reportaż o sprawie, która wstrząsnęła Ameryką. Paul Ingram, wzorowy obywatel, przykładny ojciec, dobry stróż prawa, w 1981 roku zostaje oskarżony przez swoje dwie dorosłe córki o wykorzystywanie seksualne. Im dłużej śledczy przyglądają się tej sprawie, tym bardziej wszystko jest pogmatwane. Do zarzutów o gwałt stopniowa zaczynają dołączać coraz to mroczniejsze obrazy rytualnych aktów.

Książka, którą zdecydowanie trzeba dawkować. Nie da się jej przeczytać na raz, ponieważ ilość faktów i mrocznych zeznań przygniata. Autor namalował niezwykle przerażający obraz gorączki „odzyskanych wspomnień”.

Cała książka to przerażający obraz tego, jak w jednej chwili cały świat może runąć, jak rodzina może się rozpaść. Ciężko mi cokolwiek powiedzieć o tej książce. Nie tylko nie chcę za wiele Wam zaspojlerować, ale historia jest tak mroczna, zagmatwana i tragiczna, że cokolwiek by nie powiedzieć, wydaje się miałkie.

Jest to jedna z tych pozycji, którą trzeba przeczytać. Jednocześnie trzeba się uzbroić w cierpliwość i mocne nerwy. Opisy, które się tam pojawiają, mogą przyprawiać o mdłości, a ilość faktów o ból głowy. W pewnym momencie sprawa wydaje się tak zagmatwana, że czytelnik ma wrażenie zagubienia. Coraz to nowe tragiczne rytuały, w których „wykorzystywane” są niemowlaki, sprawiają, że wszystko w nas protestuje.

Jest to jedna z mroczniejszych książek, które przeczytałam w swoim życiu. Jest tak tragiczna, że gdyby Autor wydał to jako fikcję literacką, to nikt by w nią nie uwierzył! Sama czytałam z niedowierzaniem i gdyby nie fakt, że to reportaż to nie wiem, czy dobrnęłabym do końca. Ilość historii, wspomnień jest tam tak wielka, że czytelnik jest zdezorientowany.

Ciężko mi cokolwiek więcej powiedzieć o tej książce. Mam wrażenie, że ciągle powtarzam jedno i to samo. Ten krótki reportaż (około 200 stron) zrobił na mnie tak piorunujące wrażenie, że zdecydowanie trafi do top 2022 (a jest dopiero styczeń!). Książka tak wstrząsająca, że po przeczytaniu czujesz się brudny i wyprany z emocji. Głowa boli, a fakty nijak nie chcą układać się w umyśle.

„Ingram zaczął mieć wizje ludzi odzianych w długie szaty u klęczących wokół ognia. Zdawało mu się nawet, że widzi jakieś zwłoki. Po lewej stronie stał ktoś w czerwonej szacie i dziwnym nakryciu głowy wykonanym z tkaniny”.