Złe. Kobiety w służbie III Rzeszy recenzja

Uwielbiam serie Prawdziwe historie. Cenię autorów za merytoryczność, empatię i chęć podzielenia się z czytelnikami często zapomnianymi życiorysami. Tym bardziej ucieszyłam się, kiedy zobaczyłam, że wydawnictwo oddaje w ręce czytelnika kolejną książkową perełkę. Moje serce jeszcze mocniej uradowało się, kiedy rzuciłam okiem na blurp. Autor nie poszedł drogą na skróty, opisując tylko kobiety funkcyjne w obozach, tylko poszedł nieco dalej. Jak daleko?

"Złe. Kobiety w służbie III Rzeszy" to opowieść o płci pięknej, choć pięknej tylko z nazwy, bo na pewno nie z charakteru, w imię nazistowskiej ideologii same często wymierzały sprawiedliwość. Mordowały, gnębiły i torturowały. Skazywały na śmierć setki istnień ludzkich. Tylko dlatego, że chciały być przykładnymi kobietami i żonami. Oczyścić rasę aryjską z wszelkich złych elementów oraz przede wszystkim rodzić dzieci. Tak by naród zachował ciągłość.

Nie będę ukrywać, że akurat ta część nie skradła mojego serca. Podczas lektury miałam poczucie, że autor piszę bardzo schematycznie. Dopasowuje opowieść pod konkretny schemat, bo niemal w każdej historii można znaleźć elementy wspólne. I nie chodzi mi tu o poszczególne życiorysy, ale sam sposób pisania. Brakuje tu przede wszystkim relacji ofiar, tych, którzy znali opisywane kobiety. Marek Łuszczyna skupia się przede wszystkim na wyrokach i samym procesie. Bardzo mało miejsca poświęca na uwidocznienie wizerunku tych złych. A jeśli już to robi, to zabiera się do tego w sposób bardzo chaotyczny. Często gubi wątek, przedstawia zupełnie inne osoby, żeby potem wrócić do zapisów sądowych.

Dopiero mniej więcej w połowie książki przypomniałam sobie, że to moje kolejne spotkanie z autorem. Pierwsze również nie należało do udanych. Nie wiem, czy wynika to stylu pisania, czy sposobu przedstawienia opowieści. Widzę jednak, że nie jest nam po drodze. Nie tego szukam w tego typu pozycjach. Chaos i pisanie o wszystkim może przejść w szkolnej rozprawce, ale nie historycznym reportażu.

Mówią, że do trzech razy sztuka. Tylko czy mam na to ochotę?