W ciemnym zwierciadle recenzja

Doktor Martin Hesselius to lekarz, który upodobał sobie przypadki szczególne. Jego zapiski pełne są historii, gdzie trudno ocenić, czy mamy do czynienia z omamem chorego psychicznie, czy z prawdą. W życiu jego pacjentów (tudzież obserwowanych jednostek) granicą między światem realnym a nadprzyrodzonym zostaje naruszona. Ludzie są nękani przez złe moce, mściwe zjawy oraz wampiry. Pojeni trucizną zapadają w stan, który przypomina śmierć. Cierpią przez halucynacje.
Po śmierci doktora zapiski te otrzymuje niepraktytujący (na skutek częściowego kalectwa) lekarz, który podejmuje się ich uporządkowania i opowiedzenia kilku z przerażających opowieści. To on decyduje o formie narracji, zdradzając się jedynie w prologach, które poprzedzają każde z pięciu opowiadań.
🍃
Le Fanu swoim wybornym stylem buduje klimat grozy, wywołując u czytelnika nieprzyjemne — choć tak mile widziane — dreszcze. Świat, który stworzył, wciągnął mnie od pierwszych stron i całkowicie oczarował. Czytając książkę do poduszki bałam się zgasić światło, spodziewając się zobaczenia w mroku dwóch czerwonych światełek, które później podążałyby za mną krok w krok. Przyznaję, że nie jest trudno mnie wystraszyć, ale zrobić to w tak pięknym stylu? Le Fanu zbudował tak intrygujący świat, że wydaje mi się, iż zrozumiałam wagę tytułu jednego z twórców powieści grozy. Nie zapominając o tym, że zawsze miałam słabość do artystów, którzy nie narzucają interpretacji — do końca nie wiemy, czy rację miał doktor Hesselius, czy pacjenci. Osobiście wybieram tych drugich.
🍃
„Gdy otwarte zostanie wewnętrzne oko człowieka, to znaczy okno jego duszy,wtedy zaczynają pojawiać się rzeczy z innego świata, które w żaden sposób nie mogą być widoczne dla ludzkiego wzroku.”
🍃
W zbiorze opowiadań „w ciemnym zwierciadle” pewna historia zasługuje na szczególną uwagę. Każdy szanujący się fan wampirów powinien przynajmniej słyszeć piękne imię Carmilla. Jest to tytuowa bohaterka stworzona przez Josepha Sheridan Le Fanu, jednego z ojców powieści gotyckiej. Wampirzyca, która stała się inspiracją dla Strokera, autora Draculi. Często niedoceniana i zapominana.
Gdy dziewczynka budzi się ze snu, przy jej łóżku stoi obca kobieta. Wychowanie dziecka wolne było od historii o duchach czy ostrzeżeń przed obcymi, więc nie jest wystraszone. Tym bardziej, że nieznajoma szybko zyskuje jej sympatię urodą oraz czułym zachowaniem — głaszcze ją po głowie, a nawet kładzie się obok niej, dzięki czemu ta zasypia. Jakiś czas później budzi ją jednak nieprzyjemne ukłucie dwóch igiełek w okolicach piersi.
Właśnie w tak niewinny sposób rozpoczyna się życie wampirów na kartach papieru.
Le Fanu w subtelny sposób zabawił się opisem relacji dwóch młodych kobiet. Zrobił to na tyle zgrabnie, że opinia publiczna nie zjadła go przez homoseksualizm (pomimo poruszenia tematu tabu nie znalazłam informacji na ten temat), a jednocześnie nikt nie powinien mieć złudzeń odnośnie charakteru tej znajomości. Od samego początku młode kobiety są sobą zainteresowane, a uczucie miesza się z obrzydzenie. Zupełnie się tego nie spodziewałam, więc był to dla mnie miły smaczek.