Miasteczko Nonstead recenzja

Dzięki uprzejmości Wydawnictwa Videograf trafiła do mnie książka Marcina Mortki "Miasteczko Nonstead". Autora znałam z całkiem innej odsłony, ponieważ jego książki goszczą na półkach moich synów. Marcin Mortka stworzył także Tappiego, niesamowitego wikinga.

Młody pisarz Nathaniel McCarnish przyjeżdża do Nonstead, miasteczka, w którym czuł się szczęśliwy, i w którym przeżył najbardziej romantyczną przygodę w swoim życiu. Małe, amerykańskie miasteczko, ukryte gdzieś wśród lasów ma mu w tym pomóc.

Przypadek, a może przeznaczenie sprawia, że Nathaniel poznaje miejscowych mieszkańców. Okazuje się, że w małomiasteczkowej społeczności każdy ma jakieś tajemnice, i nic nie jest takie jakie się na pierwszy rzut oka wydaje. Pod płaszczykiem serdeczniej gościnności każdy zdaje się chować przed innymi swoje prawdziwe oblicze. A może jest tak, że mieszkańcy nauczyli się żyć ze swoimi koszmarami, które raz na jakiś czas wypełzają z nich, zewsząd, z każdego kąta?

"To chyba rzeczywiście baśniowa kraina, pomyślał. Tylko, że w dzisiejszych czasach baśnie są pełne szajbusów."

Wyobraźcie sobie małą dziewczynkę rozmawiającą z demonem, chatę, którą kilka razy została już spalona a mimo to za każdym razem znowu stoi jak gdyby nigdy nic, czarnego, przerażającego psa, zwiastującego coś strasznego dla tego kto go ujrzy. A to tylko część z niewytłumaczalnych zjawisk, które w Nonstead zdają się być normalnością.

Nie wiem dlaczego ale kiedy zaczęłam czytać, od razu miałam w głowie melodię z "Twin Peaks". Kojarzycie ten serial? Pamiętam, że sama melodia z tego serialu wywoływała u mnie ciarki i niesamowity niepokój. Tak było i tym razem. Nonstead, wiecznie otulone mgłą, skąpane w deszczu przywołuje klaustrofobiczny nastrój. Miałam wrażenie, że w tym mieście słońce nie ma szans z chmurami.

"Jej dłoń pachniała kremem, jaśminem i jeszcze czymś. Strachem? Czy strach pachnie?"

Byłam niezwykle zaskoczona jak dobrze czytało mi się "Miasteczko Nonstead". Nieustannie niepokojąca atmosfera sprawiała, że bałam się wiedzieć co będzie dalej jednocześnie czytając, by jak najszybciej móc się dowiedzieć. Jakbym nie próbowała przewidzieć zakończenia to i tak nie udała mi się ta sztuka.

Pomimo, że nie jest to gatunek książki, który czytam najczęściej to ta historia niesamowicie przypadła mi do gustu. Człowiek czasami lubi się bać. Polecam taki kontrolowany strach. No chyba, że nagle zadzwoni Wasz telefon z rozmową z zaświatów ;)