Utracona córka recenzja

Choćby nie wiem, jak bardzo się starać, nie sposób odciąć się od przeszłości lub jej zmienić. Nie umiem nawet policzyć, ile razy miałam ochotę cofnąć się w czasie i zrobić coś zupełnie inaczej, zwłaszcza, że jestem osobą, która najpierw mówi, a dopiero potem myśli. Niestety taka możliwość pozostaje poza moim zasięgiem, a przeszłość pozostaje niezmieniona.

Brooke O'Connor wiedzie szczęśliwe życie: ma udane małżeństwo i cudowną córkę, spełnia się zawodowo. Jej mąż pochodzi z wielodzietnej rodziny, dlatego też zależy mu na drugim dziecku, o którym jednak Brooke nie chce nawet słyszeć. Niespodziewanie do miasta przyjeżdża Alex, dawna miłość kobiety. Spotkanie po latach wywołuje mnóstwo niechcianych wspomnień i sprawia, że na powierzchnię wypływają skrzętnie skrywane przez długi czas sekrety. Pojawienie się Aleksa wywołuje reakcję łańcuchową i Brooke, chcąc, nie chcąc, musi zmierzyć się z następstwami wyborów z przeszłości, które grożą zawaleniem się dotychczasowego życia kobiety. Niektórych tajemnic nie można pogrzebać; pomimo usilnych starań i tak wyjdą na światło dzienne.

Lucy Ferriss porusza w swej powieści dość kontrowersyjne kwestie, mianowicie nastoletnią ciążę i jej daleko idące konsekwencje, a także aborcję. „Utracona córka” rozpoczyna się niezbyt obszernym prologiem, będącym swego rodzaju retrospekcją. Główna bohaterka to jeszcze młoda dziewczyna, która zaszła w niechcianą ciążę. W obliczu bezradności, w strachu przed reakcją otoczenia, wywołuje poronienie. Prolog ociera się wręcz o makabrę i już na wstępie miałam ochotę rzucić tę książkę w kąt, gdyż opisywana przez autorkę sytuacja wzbudziła we mnie masę negatywnych emocji i musiałam zmusić się, by jakoś przebrnąć przez pierwsze strony, które niemiłosiernie mi się dłużyły. Potem jest już na szczęście o niebo lepiej, jednak prolog kładzie cień na resztę historii i pozostawia takie nieprzyjemne uczucie. Do tej pory nie mogę do końca otrząsnąć się po przeczytaniu wstępu, choć nie nazwałabym się osobą o słabych nerwach.

Bardzo lubię co jakiś czas sięgnąć po powieść obyczajową, poruszającą raczej trudne tematy. Udało mi się poznać wiele ciekawych książek z tego gatunku, a także sporo autorów, którzy wzbudzili moje uznanie. Skrycie miałam nadzieję, że „Utracona córka” dołączy do grona takich utworów, lecz nie do końca tak się stało. Zabrakło mi przede wszystkim emocji, bo choć sam początek tej pozycji wywołuje ich mnóstwo, to później wkrada się dystans. Nie potrafię do końca stwierdzić, czym zostało to spowodowane, jednak nie mogłam jakoś szczególnie przejmować się losami głównych bohaterów, które do końca pozostały mi w pewien sposób obojętne.

Postaci są przedstawione realistycznie i w zasadzie nie mam nic do zarzucenia ich kreacji. Do większości czułam sympatię, ale przez znakomitą większość historii towarzyszyła mi ogromna niechęć w stosunku do Seana, męża głównej bohaterki. Jego reakcje wydawały mi się przesadzone, a on sam - niesamowicie odpychający. Po pewnym czasie udało mi się wykrzesać nieco pozytywnych uczuć wobec niego, ale i tak przeważały te mniej pozytywne.

„Utracona córka” to książka całkiem niezła, jednak w zasadzie niczym się niewyróżniająca. Fabuła nie jest wyjątkowo oryginalna, choć sama opowieść zapada w pamięć, głównie za sprawą drastycznego rozpoczęcia. Nie mogę ani polecić, ani odradzić tej powieści, ponieważ pomimo tego, że nie żałuję czasu spędzonego z tą pozycją, to nie jestem nią w pełni zadowolona i zdaję sobie sprawę, że jest wiele lepszych powieści, z którymi można lepiej spędzić czas.