Gra zaklinacza recenzja

Po rocznym oczekiwaniu w końcu mam okazję powrócić do mrocznego świata, stworzonego przez Donato Carrisi. Włoski pisarz już nie jeden raz pozytywnie mnie zaskoczył i wielokrotnie pokusiłam się go nazwać najlepszym autorem powieści kryminalnych. Odkąd dowiedziałam się o premierze „Gry zaklinacza”, nie mogłam spać spokojnie. W końcu się doczekałam i poświęcając kilka godzin wchłonęłam całą powieść.

Zaginięcie czteroosobowej rodziny stanowi nie lada zagadkę dla miejscowej policji. Po telefonicznym zgłoszeniu, pomoc nadjechała za późno. Po przekroczeniu progu policja zastała ślady krwi, stanowiące dowody brutalnej zbrodni. Cała rodzina zniknęła, a tajemniczy nieznajomy, z którym miał rozmawiać przed zaginięciem rodziny pan Anderson, stanowi zagadkę.
Niebawem policja dokonuje spektakularnego aresztowania człowieka, który zostaje oskarżony o zamordowanie Andersonów. Osadzony z nikim nie chce rozmawiać; także nie jest znana jego tożsamość. Media nazwały go Enigmą i pomimo licznych tatuaży, które stanowią sekwencję liczb, nikt nie może go rozpoznać.

W sprawę zostaje zaangażowana była policjantka Mila Vasquez, która odeszła z policji po traumatycznych wydarzeniach sprzed roku; teraz jest zmuszona powrócić „do strefy mroku”, by odpowiedzieć sobie na pytanie: co ma wspólnego z Enigmą? Wydaje się, że anonimowy aresztant ma jej coś ważnego do przekazania. Mila zostaje wciągnięta w grę, w której świat rzeczywisty ściera się z wirtualnym, a stawką będzie życie osoby, którą kocha.

Donato Carrisi już od pierwszego rozdziału buduje ogromne napięcie. Zaginięcie rodziny na odludziu, która żyła bez wygód XXI wieku oraz zagadkowy podejrzany, który odstrasza samym wyglądem; do tego tatuaże, których szyfr nie mogą przełamać najlepsi specjaliści. Autor nieustannie utrzymuje akcję w dynamicznym tempie, zaś mroczny klimat jedynie wzmacnia chęć rozpracowania tej zagadki. Intrygująca, rzadko powtarzalna fabuła utwierdzała mnie w przekonaniu, że mam styczność z kolejnym wybitnym dziełem Carrisi’ego.

Po zakończeniu „Gry zaklinacza” czułam jednak niedosyt. Zabrakło mi fenomenalnego, szokującego zakończenia na miarę tego autora. Powieść pomimo, że trzyma bardzo dobry poziom, nie jest tym, co spotkałam w poprzednich mistrzowskich książkach autora.