Upiór w operze recenzja

Pierwszą moją stycznością z Upiorem był spektakl teatralny w warszawskiej Romie. Przedstawienie dosłownie mnie zaczarowało. Tuż po wyjściu zaczęłam słuchać ścieżki dźwiękowej, a następnego dnia pobiegłam do biblioteki, by spytać o książkę, na którą czekać mi przyszło blisko trzy miesiące. Gdy wreszcie dotarła do mnie, otworzyłam ją z nabożną niemal czcią i przeniosłam się na kilka godzin do XIX-wiecznego Paryża...

W tutejszej Operze mają miejsce niewyjaśnione, budzące grozę zjawiska. Legenda głosi, że to sprawka rezydującego tam Upiora... Gdy pewnego dnia wicehrabia Raoul de Chagny odwiedza Operę, rozpoznaje na jej deskach swoją przyjaciółkę z dzieciństwa, Christine Daaé. Cieszy się z nagłego rozkwitu jej kariery - do czasu, gdy odkrywa, że wszystkim kieruje tajemniczy Anioł Muzyki... Legenda staje się rzeczywistością. Czy uda się zapobiec nadchodzącej katastrofie?

Już od pierwszej strony książka niesamowicie wciąga. Początkowo ma klimat reportażowy, gdzie Leroux przedstawia nam przebieg wydarzeń opierając się na wywiadach czy przeprowadzanych rozmowach. Pozostawia przy tym jednak dozę tajemniczości, pozwala czytelnikowi snuć domysły we własnym zakresie. Następnie pan Gaston powraca do typowo epickiego stylu. Stopniowo odkrywa przed nami tajemnice Upiora, nie przestając jednocześnie ukazywać coraz to nowych. Wszystko ma swoisty, indywidualny klimat, który sprawia, że z niecierpliwością przewracamy strony, że nie możemy oderwać się od tej jakże fascynującej lektury. Zakończenie jest natomiast istną wisienką na torcie - nieprzewidywalne, zaskakujące, wzruszające. Kiedy bowiem myślimy, że to już wszystko, Leroux zdaje się krzyczeć: "Mylicie się! Wcale nie wiecie, jak to się zakończyło!"

Jest to pierwsza książka, którą przeczytałam "na raz", od której naprawdę nie potrafiłam się oderwać. Atmosfera, jaką stworzył autor, indywidualność postaci, nieprzewidywalne następstwo zdarzeń, a do tego niesamowita wiarygodność - to wszystko sprawia, że "Upiora" czyta się z zapartym tchem. Mimo iż widziałam spektakl, książka co krok mnie zaskakiwała, gdyż różniła się nieco od tego, co widziałam na deskach sceny teatralnej (nie mniej polecam i jedno, i drugie).

"Upiór w Oprze" to bardzo niedoceniana klasyka. Niewiele znam osób, które książkę przeczytały, jakkolwiek ci nieliczni zgodnie twierdzą, że jest to absolutny fenomen. Zamiast słabych nie raz bestsellerów powinniśmy czytać takie pozycje, jak książka Leroux.

I gdyby dziś ktoś zadał mi pytanie: "Czy w paryskiej Operze naprawdę mieszkał kiedyś Upiór?", odpowiedziałabym: "Tak. Upiór z Opery istniał naprawdę".