Podróże z Charleyem. W poszukiwaniu Ameryki recenzja

Czytanie Steinbecka mnie uspokaja, sprawia, że się odprężam. Proste zdania, ciepłe opisy ludzi, spotkanych podczas podróży przez Stany Zjednoczone sprawiły, że miałem ochotę uśmiechać się w tramwaju o 6 rano i ustępować miejsca współpasażerom porannej niedoli. Być może "Podróże z Charleyem" nie są najlepszą książką w dorobku noblisty, ale życzę każdemu pisarzowi żeby pisał choć tak dobrze, jak to robił Steinbeck w słabszej formie.
 
Rok 1960 był przełomowym dla Stanów Zjednoczonych. Zbliżały się wybory prezydenckie, w których Amerykanie mieli wybrać kto zastąpi Eisenhowera - Kennedy czy Nixon, południe zapłonęło od rasowych konfliktów, powoli zmieniały się obyczaje, nastawał czas beatników - coś ewidentnie wisiało w powietrzu, a Steinbeck uświadomił sobie jak niewiele wie o swoim kraju. Niewiedza była głównym, choć nie jedynym - był jeszcze zew przygody, powodem włóczęgi pisarza. Wybierając się w podróż, blisko sześćdziesięcioletni autor był świadom, że świat nie stanął w miejscu po drugiej wojnie światowej, zachował więc otwarty umysł chłonąc, trawiąc, po czym spisując wszystko co spotkało go w drodze. 
 
 Przemyślenia autora "Gron gniewu" i jego diagnoza amerykańskiego społeczeństwa początku lat 60' nie jest wesoła. Steinbeck zwraca uwagę na przybierający na sile konsumpcjonizm, czy ogólny brak życzliwości, jednak zdaje sobie również świetnie sprawę, że nie da się cofnąć czasu, nie biadoli, że kiedyś to były czasy, widzi, że teraz ludziom żyje się lżej, chociaż jest to okupione utratą "amerykańskiego ducha". 
 
Zadziwił mnie stosunek pisarza do tytułowego Charleya - francuskiego pudla i ... no właśnie przyjaciela - pies jest traktowany jako osobna, wolna istota - towarzysz podróży, po prostu inny gatunek zwierzęcia obdarzonego inteligencją i wolnością, co nawet dzisiaj brzmi dość postępowo, a mnie umacnia w przekonaniu jak niezwykłym i wolnym człowiekiem był John Steinbeck.