Bez słów recenzja

"Najgłośniejsze słowa to te, które sami przeżywamy". Nie muszą wcale być wypowiedziane na głos.

Ktoś kto powiedział kiedyś, że osoba niemówiąca nie potrafi w pełni dyskutować, nie potrafi wyrażać swoich uczuć za pomocą przekazywanych słów, a może nie potrafi się kłócić lub śmiać na pewno był w błędzie. To tak jakby ocenić wszytkie osoby głuchonieme jako te pozbawione emocji i mocy sprawczej.

"Bez słów" to książka, która może uchodzić za kolejne romansidło, za opowieść miłosną z elementami tragedii albo za historię niemego Tarzana kończącą się wypasionym happy end'em.

Ja znalazłam w niej drugie dno i trochę siebie. Dostrzegłam w niej lekcję pełną empatii w postaci zrozumienia, cierpliwości i zaufania. Od kiedy pamiętam, czułam poczucie obowiązku wobec osób mniej lub bardziej niepełnosprawnych, nielubianych, nieśmiałych. Do dzisiaj nie wiem skąd to się wzięło, ale zawsze chciałam takim ludziom pomagać, rozmawiać z nimi, traktować ich normalnie i sprawiać, żeby czuli się tak samo jak pozostali ludzie- ci "normalni". Chyba dlatego, utożsamiam się trochę z główną bohaterką.

Dzieło Mii Sheridan od Wydawnictwa Otwartego, to historia skrzywdzonego, zamkniętego w sobie pustelnika Archera, robiącego wszystko by zostać niezauważonym i ciepłej, uroczej Bree, która zmaga się z okrutnymi wspomnieniami i smutkiem po stracie ojca. Od pierwszego spotkania czuć między nimi chemię, a niepełnosprawność Archera nie przeszkadza im w poznawaniu siebie, zakochaniu się w sobie, dyskusjach czy wpólnym spędzaniu czasu.

Książka jest wzruszająca i pokazuje, że na miłość zasługuje każdy z nas, i że prawdziwe uczucie jest w stanie pokonać wszystkie przeciwności. To bomba pełna scen miłosnych, pompatycznych dialogów zakochanych w sobie gołąbeczków i perypetii miasteczka Pelion.

Jedyne co mogłabym tej książce zarzucić to właśnie przesadzone dialogi miłosne i łatwe do przewidzenia zakończenie już na początku książki. Muszę też wspomnieć, że w większości książek romantycznych jakie dotychczas czytałam, sceny miłosne są tak nierealne, że aż mnie bawią.