Czarnobyl. Spowiedź reportera recenzja

Coś się z człowiekiem dzieje, gdy zaczyna czytać tą książkę. Coś we wnętrzu zaczyna się budzić, drażnić, do oczu napływa smutek, a w gardle zawiązuje się supeł, który blokuje mowę i głos. Nie ma czym oddychać. Relacje reportera, zdjęcia, słowa, fakty... Ból tych, którzy przeżyli i dramaty tych, którzy żyją do dziś. A wszystko miało swój początek 26 kwietnia 1986r. Ale, przecież nic się takiego nie stało, powiedzieli w pierwszym odruchu inżynierowie zatrudnieni w elektrowni atomowej w Czarnobylu.
Ale może po kolei.
Wybuch w elektrowni w Czarnobyl był tak silny, że kilka tysięcy betonowego dachu wyleciało w powietrze. Radioaktywne śmiercionośne powietrze rozniosło zagrożenie na cały świat. Mieszkający niedaleko ludzie widzieli grzyb dymu lecz o skutkach owego pożaru mieli dowiedzieć się znacznie później. Znacznie... czyli za późno.
Szybko podjęto próby zatuszowania owego kataklizmu. Lecz, jak się okazało, wszelkie zdalne roboty ulegają awarii w obliczu zbyt wysokich dawek promieniowania i trzeba było nająć ludzi. A ci? Ci robili wszystko za kilka rubli, dolarów, czy świadomość działania na rzecz Państwa. Lecz człowiek wysłany w strefę reaktora tracił życie. Stężenie napromieniowania przekraczało ponad tysiąckrotnie dopuszczalne dawki. I Igor, autor, wchodził w to. Robił zdjęcia, ryzykował i ponownie wchodził. Ksiązka dokumentująca wydarzenia w Czarnobylu, jaką trzymacie, to zapiski faktów podzielone na rozdziały i udokumentowane zdjęciami. I te zdjęcia, właśnie one, je też czytamy. Milimetr po milimetrze. Czytamy i nie możemy uwierzyć w to, co dochodzi do naszej świadomości.
Tragedia. Łzy. Bezradność.
I ludzie, na końcu, którzy po latach wracają na opuszczone ziemie, bo tu są ich domy (resztki), ich dzieciństwo tu było... i żyją jedząc codziennie napromieniowane warzywa, monstrualnie wyrośnięte jabłka, czy pijąc skażoną wodę. Ludzie wracają, bo chcą tu umrzeć, w ich domach, nie gdzieś na wygnaniu. A śmierć - czy to naturalna, czy to skutek promieniowania - czy to ma znaczenie, jeśli masz 86 lat? Ważne, że tu, u siebie.
Trudno się czyta to wydanie. Bardzo trudno.
Nie można szybko przekartkować, odłożyć, zapomnieć...
Zdjęcia powracają. Słowa też. I smutek tych, co przeżyli, smutek przykryty uśmiechem...