Światło w środku nocy recenzja

„Nie ma nic groźniejszego niż kobieta uzbrojona w odrobinę wiedzy. Nawet jeśli ma tylko dwanaście lat.”

Kiedy sięgam po powieści Jojo Moyes nigdy nie wiem, czego mogę się spodziewać. Autorka niejednokrotnie mnie zachwyciła, jak i również zawiodła; więc i tym razem podeszłam do „Światła w środku nocy” z pewną rezerwą. Czy Moyes zasłużyła na aplauz, czy może jest to kolejna pomyłka wydawców?

Wszyscy mówią, że Alice jest piękna, ale lekkomyślna. Więc, gdy młodej Angielce nadarza się okazja ucieczki z domu od surowych rodziców, Alice nie waha się ani przez moment; wkrótce wychodzi za mąż za wpływowego biznesmena, Amerykanina. Kobieta wyrusza wraz z mężem i teściem do małego miasteczka w Kentucky, gdzie przyjdzie jej zmierzyć się nie tylko z niechęcią mieszkańców, ale także problemami ze świeżo poślubionym mężem.

Margery jest nieustępliwa, odważna, silna; i choć komuś może wydawać się to niepojęte, kobieta nie potrzebuje do szczęścia męża. Więc, gdy to właśnie Margery - która słynie z ojca pijaka i awanturnika – wychodzi z inicjatywą prowadzenia konnej biblioteki, większość mieszkańców jest przeciwna. Pomimo trudności Margery, Alice i inne bibliotekarki będą walczyły o dostarczanie tak prostej przyjemności, jaką niesie słowo zapisane na stronnicach papieru.

Tempo akcji jest jedną z wad tejże powieści. Moyes szczegółowo wprowadza nas w rutynowe czynności bohaterów. Po pewnym czasie masz już serdecznie dość podniety, jaka płynie z opisanych szlaków i kukurydzianego chlebka. Autorka również nie wykorzystała w pełni swojego potencjału, co do budowy charakterystyki niektórych bohaterów, (tutaj głównie mam na myśli męża Alice). Na zakończeniu Moyes kompletnie w mojej ocenie poległa. Autorka zaszalała! Miałam wrażenie, że te ostatnie słowa były „pisane na kolanie”, jakby pisarka wypaliła się z pomysłów.

Co do zalet, to podoba mi się idea, jaką opisała Moyes. Prowadzenie konnej biblioteki i trudy, jakie niosły ze sobą młode kobiety, chcąc jedynie dostarczyć książki w najodleglejsze miejsca do ludzi, którzy nie mieli sposobności cieszyć się literaturą. Pomysł był jak najbardziej rzeczywisty, przy czym trafiony! Podobna akcja miała przedsięwzięcie przed drugą wojną światową w Stanach Zjednoczonych Ameryki. Autorka upamiętniła konne bibliotekarki swoją fikcyjną, lekko feministyczną opowieścią.

Sięgając po tę powieść musicie cofnąć się w czasie, do roku trzydziestego siódmego ubiegłego wieku i wgłębić się w losy kilku młodych kobiet, walczących o odrobinę niezależności.
Tym razem Moyes ani nie wzruszyła mnie do łez, ani nie ubawiła. Chwilami powieść była bardzo emocjonująca, ale to były tylko epizody. Zabrakło tej iskierki i poruszenia, jakie wywarły we mnie inne przeczytane powieści autorki. W mojej ocenie książka jest przeciętna, nie miałam wypieków na twarzy, ekscytując się na finale.