Żmijowisko recenzja

"Ładunek emocjonalny" - nietrudno zauważyć, że to było zapewne główne hasło pana Chmielarza, gdy siadał do pisania tej powieści. Wszystko ma być ciężkie, wszystko ma być... hmmm, "naelektryzowane", relacje między postaciami, ich wzajemne uczucia, ich lęki, wszystko ma nas przygniatać. Od samego początku dostajemy znaki, że mamy tenże ładunek odczuwać, że ma on na nas działać (i działa, dopowiem od razu). Że powieść ma nas trzymać za mordę :) To przeładowanie powieści emocjami nijak nie gryzie się z tym, że to jest dobrze, świetnie napisany kawał literatury popularnej, z miejsca zżywamy się z postaciami, z miejsca wczuwamy się w ich widzenie świata, ale przede wszystkim - cóż, przede wszystkim to jak cholera wciąga, chcemy... może nawet to nie jest tak, że chcemy wiedzieć co będzie dalej, tylko chcemy być w tym świecie, chcemy być z tymi ludźmi, niezależnie od tego jak odpychający byliby ci ludzie i ten świat, chcemy być w tym tekście.

Widać, że to bynajmniej nie pierwsza książka pana Chmielarza, by tak sprawnie połączyć te dwie sprzeczności trzeba dysponować nie lada talentem, ale też nie lada warsztatem. Podobnie taką znajomość świata mógł pisarz mieć dopiero w pewnym wieku, mam na myśli taką najprościej rozumianą znajomość świata, wszystkie sceny w knajpkach, w biurach, w tych licznych miejscach, w których zdarzają się emocje powieściowych postaci wyszły tu nader naturalnie i wiarygodnie. Działa to nawet bardziej niż umieszczenie akcji w trzech (tak naprawdę nawet w większej liczbie) planach czasowych, było to chyba też trudniejsze do zrobienia. I pan Chmielarz wygrał.

Powyżej napisałem, że niekoniecznie jesteśmy ciekawi, co będzie dalej - i to jest chyba klucz do tego tekstu. Pan Chmielarz zaczął od czegoś, co jest względnie blisko formuły klasycznego kryminału i potem zrobił wszystko, by powieść takim kryminałem była w możliwie mały stopniu. Nie śledzimy żadnego śledztwa, co ciekawe gdy w pewnym momencie dostajemy, już dość głęboko w tekście, scenę, która mogłaby być początkiem właśnie wzmocnienia wątku kryminalnego (chodzi o informację o samochodzie) to, przynajmniej dla mnie, było to wręcz jakby zakłócenie w tekście. Śledzę sobie ich emocje, ich życie, a tu nagle wkracza znów kryminał, wtf? :) Później owe elementy klasycznego kryminału były wplatane w tekst już na tyle dyskretnie, że nie przeszkadzały. Może właśnie chodzi o to, że bardziej łączyły się z życiem postaci, w większym jeszcze stopniu służyły dalszemu wzmacnianiu owego ładunku.

Osobnej wzmianki wymaga watek młodzieżowy. Czy tylko mi zastosowany przez autora motyw wydał się tak zgrany, że już bardziej się nie da? Od początku wiedzieliśmy - no, mniej-więcej - jak to będzie, od początku wiedzieliśmy jaki będzie układ postaci w nim. Ratuje go nieco sama końcówka, nie mówię, że nieprzewidywalna, ale... na tyle ciekawie zrobiona, że wybaczamy pisarzowi tą wcześniejszą sztampowość. Włączone weń wątki erotyczne dodane zostały nader sprawnie.

Jeśli jeszcze nie czytałaś/eś - nadrób tak szybko jak tylko zdołasz.