Dni naszego życia - część 1 recenzja

Młoda kobieta, mieszkająca samotnie w dużym domu, niepasująca do otaczającego ją świata i samotny osiemdziesięciolatek, którego sąsiedzi uważają za dziwaka i unikają - co ich łączy? Pozornie nic, wydaje się, że to tylko dwoje ludzi z sąsiadujących ze sobą domów, osoby, które mówią do siebie: "Dzień dobry!" i nic po za tym... Jednak zbieg różnych okoliczności powoduje, że nawiązują ze sobą szczególną relację...

To nie jest książka na jeden wieczór, czy powieścidło, które się czyta kiedy nie ma nic ciekawego do zrobienia... Nie, to historia, która wymaga skupienia, powolna opowieść, która rozwija się z każdą stroną i litera po literze wciąga czytelnika... Nie znajdziemy tu nagłych zwrotów akcji czy szybkich wydarzeń. Zamiast tego otuli nas ciepła, wzruszająca, pełna emocji, momentami nawet trochę staroświecka opowieść - historia o życiu, przyjaźni, a przede wszystkim o wielkiej miłości i cierpieniu, opowiadana przez Piotra...

Opowieść, którą snuje starszy pan jest pełna różnorodnych emocji. Mówi on o swojej miłości, o stracie i cierpieniu, o niezrozumieniu jakiego doświadczał i doświadcza ze strony innych, o samotności... Opowiada o swoim trudnym życiu, ale też o jedynej kobiecie, którą kiedykolwiek kochał i którą stracił... Snuje historię nieco chaotycznie i emocjonalnie, dzień po dniu opowiada naszej narratorce swoje wspomnienia, dzieli się przeżyciami i doświadczeniami, tymi dobrymi, jak też tragicznymi, udzielając przy tym jej i nam, czytelnikom, ważnych życiowych lekcji... Historia Piotra pokazuje, że prawdziwa miłość może być silniejsza niż śmierć, ale również, że czas nie zawsze leczy rany... Z kolei jego relacja z narratorką udowadnia, że przyjaźń może połączyć ludzi w różnym wieku, o różnych doświadczeniach i charakterach.

Tak się składa, że nie spisuję poruszających, mądrych, czy po prostu życiowych fragmentów, zdań, urywków z powieści, ale osoby, które zbierają czy notują sobie gdzieś takie cytaty, będą miały tu wiele materiału... Ta książka bowiem wprost kipi od rozsądnych, inteligentnych, racjonalnych przemyśleń i rozważań. Na uwagę zasługuje też jej okładka, która jest po prostu ładna, klimatyczna, estetyczna, z delikatną kolorystyką, pasująca do całej historii i za to należą się pochwały grafikowi / projektantowi okładki, bo na prawdę zachęca ona do czytania.

Cała recenzja na blogu: https://rabebucher.blogspot.com/2018/12/27-tyle-byo-dni-do-utraty-si-czyli-dni.html