Tuż za ścianą recenzja

„Jak dobrze mieć sąsiada,

Jak dobrze mieć sąsiada,

On wiosną się uśmiechnie,

Jesienią zagada,

A zimą ci pomoże

Przy węglu i przy koksie

I sama nie wiesz, kiedy

Ułoży wam rok się.”

Powyższy tekst pochodzący z piosenki zespołu Alibabki staje się coraz mniej aktualny. A to, że krzywo zaparkował, a że na trawę wjechał, a pies za głośno szczeka a lampa świeci zbyt jasnym światłem… Niech zgłosi się ten, kto nie narzeka na swoich sąsiadów!

Louise Candlish w swojej nowej powieści „Tuż za ścianą” oferuje czytelnikom intrygę sąsiedzką. Na marginesie autorka mocno lubuje się w gatunku domestic thriller – wcześniejsza jej powieść („Na progu zła”) również krążyła wokół tematyki scenerii domowej. Akcja „Tuż za ścianą” rozgrywa się na ulicy Lowland Way, umiejscowionej tuż pod miastem. Panuje tu sielankowa atmosfera – w niedzielę zamykany jest ruch by dzieci mogły bawić się na ulicy, sąsiadki wspólnie obserwują i dokumentują rozwój młodych łabędzi, zauważalna jest życzliwość i pomoc sąsiedzka. Kiedy Darren i Jodie wprowadzają się do jednego z domów spokój idyllicznej ulicy zostaje zachwiany. Do późnych godzin z ich głośników rozbrzmiewa głośna (ciężka) muzyka, ich samochody zaparkowane są praktycznie wzdłuż całej ulicy, w domu trwa niekończący się remont. Gdy inni mieszkańcy próbują im zwrócić uwagę – wybucha sąsiedzki konflikt. Kumulacją jest pewien sobotni poranek kiedy dochodzi do tragedii. Policja rozpoczyna śledztwo – dzięki czemu mieszkańcy łudzą się, że ich spokój powróci. Tylko… że policja nie do końca im wierzy.

Pierwszą zauważalną wadą powieści jest to, że długo się rozkręca. Przez pierwsze kilkadziesiąt stron trudno oszacować na czym się skupić, co i kto będzie stanowił oś powieści. Postaci jest sporo więc to nie lada gratka dla czytelnika by szybko zorientować się w relacjach i powiązaniach. Mało tu opisów, sporo dialogów (choć niestety nie są to rozważania i rozmowy wysokich lotów). Louise Candlish praktycznie nie skupia się na jednostkach, a na sąsiadach jako społeczności. Czy wszyscy grają do jednej bramki? Przekonajcie się sami.

„Tuż za ścianą” jest propozycją dla mniej wymagającego czytelnika. Czyta się szybko i z zaciekawieniem, choć nie na tyle by nieustannie rozmyślać o treści i analizować poszczególne fragmenty. Całość skupia się na kłamstwach, manipulacji i wzajemnych podejrzeniach. Zabrakło spektakularnego zwrotu, zabrakło pomysłu na finał. Brakuje energii autora, którą zaraża czytelnika. Całość po prostu nie porywa. W szkolnej skali 3/6.