Turyści na Wenus recenzja

Już sam wstęp książki zaskakuje. Autorka daje czytelnikom pole do popisu. Możemy wybrać sobie rok w jakim dzieje się akcja, ale musi być po 3000 roku. 
W krótkim wprowadzeniu dowiadujemy się o życiu w przyszłości. 
Dzieci od momentu urodzenia są objęte programem szkoły rozwijające umiejętności potrzebne do życia w kosmosie. 
Jest też oczywiście zespół ludzi sprawujących władzę nad podległymi im terytoriami i ich mieszkańcami. Na jedną strefę przypada jeden rządzący zwany Prezesem. 
Ziemia stała się rezerwatem przyrody, a ludzie mieszkają w wydzielonych strefach. Odkryto również Nową Ziemię, na którą dotrzeć mają pierwsi mieszkańcy.
Ci którzy zostają na naszej planecie rekreacyjnie podróżują na Wenus. 
Zaczynamy w miejscu kiedy Ana i Maks lądują na tej planecie. 
Tyle wprowadzenia. Reszta jest w formie scenariusza i składa się tylko z dialogów. 

Jedno co muszę powiedzieć na początku to, że Aneta Jabłonowska ma bardzo bujną wyobraźnię. 
Pomysł na sf w formie dialogu był dla mnie już sam w sobie zaskakujący, dlatego postanowiłam się przekonać i przeczytać tą książkę. Muszę powiedzieć, że widać ogrom pracy twórczej, potrzebnej do skonstruowania w miarę sensownej fabuły, opierając się tylko na rozmowach. 
Nie przypadły mi do gustu niektóre rozmowy, które prowadzili ze sobą bohaterowie. W moim odczuciu wyglądało to tak, jakby autorka na siłę próbowała włożyć w ich usta jakiś zabawny tekst, niestety było to bardzo sztuczne. 
Czytało mi się ciężko, właśnie ze względu na formę w jakiej to zostało napisane. 
Nie pokuszę się o ocenę tego tekstu, bo trudno mi go z czymkolwiek porównać. 
Jak zawsze zachęcam abyście przekonali się sami czy jest to książka dla Was. 
                                           
                                                                                                                                                                                                                                           
Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl