Dziedzictwo von Schindlerów recenzja

Po "Himalaistce" w moje ręce trafiła kolejna świetna historia autora, która ponownie choć nie nastraja objętością to wykreowany świat, w jaki zapraszają do rozgoszczenia się bohaterowie stworzeni przez Wójcika nie przytłacza, porywa bez reszty. Druga książka autora, jaką miałam okazję czytać potwierdza tylko nieszablonowy, oryginalny styl, strawną narrację i dbałość o szczegóły. Śmiało mogę powiedzieć, że Wojciech Wójcik nie idzie utartym szlakami kryminałów, jakie konstruuje. Dba również o szczegóły, które nie rzucają się swoją nachalnością w oko czytelnika, a bardziej są podkreślającą smak ciasta wisienką na torcie. Nie można też autorowi odmówić dogłębnego przygotowania do tematów, jakimi ten chce się posłużyć do tła wątków kryminalnych. Zauważałam to w "Himalaistce", a "Dziedzictwo von Schindlerów" tylko to spostrzeżenie potwierdza.

Grupa popularnych i tych mniej znanych pisarzy otrzymuje ofertę nie do odrzucenia. W zamian za przygotowanie opowiadania do antologii obejmującej ród i historię rodziny von Schindlerów zyskają większą popularność oraz kuszące, wysokie wynagrodzenie w zależności od wcześniejszych osiągnięć. Autorzy przyjeżdżają na Mazury, gdzie w malowniczej scenerii grzebią w przeszłości próbując znaleźć odpowiednie dla siebie motywy do tworzonych opowiadań. Jednak im głębiej szukają, tym więcej niewiadomych budzi wątpliwości. Historia trzyskładnikowa - zaginiona kobieta w okresie wojny, zaginiona ponad dwadzieścia lat temu oraz czasu współczesne, w których ginie jeden z autorów - co łączy wszystkich tych bohaterów oraz jakie sekrety kryje majątek von Schindlerów?

Książkę mogę porównać do pola minowego - czytelnik nie wie, w którym momencie oraz w jakich okolicznościach nastąpi wybuch, czyli kolejny wątek, który przyćmi wszystko co dotychczas wiadome. Mnogość bohaterów, badanych przez nich wydarzeń, mieszanina czasów i spraw nierozwiązanych daje szerokie pole do popisu dla wielu jednocześnie toczących się sytuacji, a jednak Wójcik wychodzi z tego obronną ręką łącząc wszystko w zgrabną całość. Autor pokazuje świetnie przygotowanie do materiału, jaki planuje przelać na papier. W tej książce widać zarówno swobodne, ciekawe ujęcie punkty historycznego obejmującego drugą wojnę światową, świat wydawców i twórczości autorów (ciekawe nawiązanie do sporu między pisarzami współczesnymi) oraz kryminalną zagadkę, a właściwie trzy.

Podoba mi się styl autora, ten powiew świeżości w sposobie jego pisania oraz świetne przygotowanie do tematu. Jeśli szukasz nietypowego, nieszablonowego kryminału polskiego pióra - Wojciech Wójcik kolejny raz udowadnia, że jest Ci w stanie to zaoferować.