Klubowe dziewczyny recenzja

Z twórczością Ewy Hansen po raz pierwszy zetknęłam się, czytając „Olgę”. Zachwycił mnie sposób ukazania problemów, uczuć i swoboda kształtowania naturalnie brzmiącej literackiej wypowiedzi. Biorąc do ręki „Klubowe dziewczyny”, jakąś częścią siebie czułam, że autorka mnie zaskoczy. Nie pomyliłam się.

Trzy kobiety. Trzy życia. Trzy historie. Jeden klub.

„Klubowe dziewczyny" to trzy opowiadania. Każde o innej bohaterce. Poznajemy je w dusznym od dymu i zapachów rozgrzanych tańcem ciał dudniącym muzyką jednym z nocnych klubów Warszawy.

Przyszły się zabawić? Odreagować po pracy? Wypić kilka drinków? Poznać kogoś? Szukają erotycznych doznań? Czego szukają w takim miejscu? Kto się kryje za mocniejszym makijażem, za odsłaniającym trochę ciała strojem?

„Ostatnia nocka” wstrząsnęła mną na tyle, by się zatrzymać i długo, długo myśleć o tym , co przeczytałam. Płakałam. Jak łatwo można się pomylić, patrząc na kogoś i oceniając go z daleka! Bo oceniamy. Dzieje się to jakby wbrew naszej woli. Staram się tego nie robić. Włączam guzik „stop”, by dać sobie i drugiej osobie szansę. Po przeczytaniu już pierwszego tekstu z książki Hansen jeszcze mocniej wciskam wspomniany guzik, pomna ile dramatów może kryć cielesna powłoka, ile bolesnych doświadczeń kryje się za oburzającym czasami zachowaniem czy raniącymi słowami.

„Dziewczyna Pana T.” i „Odczytał, nie odpisał” traktują o niszczącym wpływie toksycznych relacji, o szukaniu głębszych uczuć, doznań, tego jedynego i trudach uwolnienia się z paraliżujących życie więzów.

W trzech niepozornej objętości opowiadaniach zmieściło się dużo bolesnych emocji. Doskonale ukazane rozterki, tajemnice, pragnienia, lęki pozwalają wczuć się w sytuację bohaterek i poczuć ich wewnętrzny ból. Z każdą kolejną stroną odsłaniana jest skrawek po skrawku przeszłość kobiet tonących w morzu emocji.
Ewa Hansen świetnie buduje napięcie i rzuca czytelnika w wir niepokojących informacji. Ukazuje bagaż doświadczeń swoich bohaterek, a każda z nich jest inna, wyrazista, skomplikowana i niezwykle naturalna.

Czytelnicze doznania potęguje intensywność pierwszoosobowej narracji. Z każdym zdaniem jest się bliżej Marty, Janki i Wery, ale wciąż nie ma się pewności, czy powiedziały wszystko. To niesamowite.

Poruszane przez autorkę tematy rzucają światło na ważkie społecznie i psychologicznie sprawy. Ukazują samotność jednostki w hałaśliwym współczesnym świecie. Przynoszą refleksje i łzy, stawiają pytania...

Przeczytajcie. Przeżyjcie to sami.