Artur Barciś. Rozmowy bez retuszu recenzja

Treść:
Mogę się przyznać bez bicia, że przed tą książką Artur Barciś był dla mnie głównie Tadziem Norkiem z "Miodowych lat" albo Czerepachem z "Rancza". Aktorem, owszem wybitnym, lecz głównie komediowym. Może dlatego, że choć nad tym ubolewam, klasyka polskiego kina jest dla mnie ciągle abstrakcją (choć powoli staram się to zmieniać).

A szkoda, bo jego dorobek jest naprawdę imponujący. Miał okazję pracować w najlepszych polskich teatrach, z najlepszymi polskimi reżyserami. Przy czym nie stracił nigdy poczucia wdzięczności dla losu, za to, czym został obdarzony. Woda sodowa z pewnością mu nie grozi.

W książce opowiada on całe swoje życie: dzieciństwo, lata nauki i pracy. Wspomina znajomych aktorów, także tych zmarłych - często przedwcześnie. Poza tym, sporo tu teatralnych anegdotek czy zdjęć aktora, które uatrakcyjniają cały wywiad-rzekę.

Język:
Barwny, żywy. Nasycony emocjami. Liczne dygresje. Ciekawe pytania, które głównie naprowadzają na tok dalszej wypowiedzi, nie wyciągają z aktora informacji.

Wydanie:
Matowa, czarna okładka z błyszczącym portretem Artura Barcisia o pomalowanej twarzy. Dość duże litery, szorstki papier. Format dość poręczny.

Dla kogo?
Z pewnością dla wszystkich kinomaniaków i osób, które cenią sobie aktorski dorobek pana Barcisia. Ale też dla wielbicieli wywiadów. Idealna lektura na leniwy wieczór.

Egzemplarz książki otrzymałam od wydawnictwa M