Ból recenzja

Przyznam szczerze, że początek tej książki mnie zmęczył. Te jojczenia głównej bohaterki nie tylko mnie wnerwiły, ale zwyczajnie zmęczyły. A najgorsze było to, że sobie uświadomiłam, że sama też mam w sobie coś z takiej denerwującej baby jak Iris. Jej problemy to z palca wyssane kłopoty, które sama stwarza: dawna miłość, spory z mężem, który jest dobrym chłopiną. Wspominanie dzieciństwa i faktycznie niewyjaśnionych relacji z matką. No ale kobieta nudzi się, bo w pracy dyrektorowanie jej idzie dobrze, w domu mąż dba. I tak ze sto stron męczyła ta bohaterka mnie czytelniczkę. Potem się rozkręciło i naprawdę się zainteresowałam lekturą. Zakończyłam ją jak Amos Oz z blurbu 'terapeutycznym katharsis'.
Najciekawsze w tej powieści jest pisarstwo autorki. Ona skupia się na kobiecie i jej wielowymiarowości. Moim zdaniem jest w tym głębsza niż kanadyjska noblistka Alice Munro. Postać Iris skupia w sobie cały balast współczesnej kobiety, czyli niespełnione i zabliźnione rany, które przykrywają zewnętrzne sukcesy. Autorka pokazuje od środka życie tej kobiety: matki córki, matki syna, żony, córki, kobiety sukcesu, koleżanki, kochanki.... Pokazuje to tak, że każdy w tym odnajduje siebie, a przynajmniej taka czytelniczka jak ja. To powieść pokazująca, że nie jesteśmy doskonali, że sobie nie radzimy, że czasem trzeba pozwolić sobie pomóc.
Iris nie zawsze robi dobrze i często denerwuje swoimi decyzjami oraz wyborami, ale miałam wrażenie, że przy całym tym jej pogmatwaniu wewnętrznym jest uniwersalna, że to taki 'everyman' współczesności. Mamy tu stałe motywy kobiecych obyczajówek, a więc: miłość i zdradę, problemy z dzieciństwa, problemy z rodziną. Ale to wszystko zostało napisane jakby od środka. Początkowo to mnie irytowało, bo zanim wywleczono całe to jej wnętrze czytelnikowi to mało się działo. Potem jednak klimat powieści mnie wciągnął i w efekcie przeczytałam książkę nie tyle może mądrą, co książkę, która sprawiła, że pomyślałam nad swoim tokiem myślenia. Tutaj bowiem jest bardzo jasno podzielone ''ja' głównej bohaterki teraz i takie jakie jest i jej 'ja' wyobrażone, niespełnione 'ja' z przeszłości. I to z nim musiała się zmierzyć. Moim zdaniem to nie miłość musiała pokonać, ale to jej równoległe wyobrażenie o sobie taką jaką sobie wyobraziła. A na to cierpi wiele i wielu z nas. Ktoś napisał o tej książce, że to romans w stylu 'Trędowatej'. Moim zdaniem to kompletnie nie jest romans. TO książka o psychice kobiety.
Polecam.