Trudna radość recenzja

Trudna radość ” to czwarty tom „ Lwowskiej odysei ”. Akcja toczy się w 1947 roku, w Gryfowie, gdzie osiedliła się rodzina Lindnerów, w czasie niełatwym, bo powojennym. Mimo, że nastał koniec wojny, bohaterowie nie mogą czuć się spokojnie. Obawa o jutro ich nie opuszcza. Władza ustanawia nowe rządy, a przeszłość w każdej chwili może upomnieć się o rozliczenie.

Magdalena Kawka tak zgrabnie maluje słowami, że aż chciałoby się powiedzieć, że przez tę książkę się płynie. Tworzy obraz historii, wiernie portretując klimat powojennych lat. W prawdziwe wydarzenia umiejętnie wtapia fikcję literacką, co daje finalnie żywą opowieść. Ogrom emocji z jakimi mamy do czynienia sprawia, że ta historia trafia do czytelnika.

Dużą rolę odgrywa w tej opowieści tęsknota.Tęsknota za Lwowem, ktory tkwi wciąż w pamięci rodziny Lindnerów. Tęsknota żony za ukochanym mężem i nadzieja, tląca się w sercu, że wróci cały i zdrowy. Również żal po smierci ukochanej osoby będzie miał tutaj swoje miejsce. Marianna umiera w tym samym czasie, kiedy na świat przychodzi jej wnuk. Oblicze śmierci przynosi nowe życie. Nową nadzieję. Życie za życie zdawałoby się powiedzieć. Tylko jak cieszyć się z narodzin, kiedy ukochana osoba odchodzi? Tylko czas może ukoić ból. Tylko czas może wyleczyć rany.

„ Trudna radość ” to zwieńczenie. Spoiwo, które łączy wszystkie poprzednie tomy, doprowadzając bohaterów do finału ich życiowych historii. Dające nadzieję i otulajace duszę. I to nie tylko opowieść z historią w tle. To opowieść o miłości, tej prawdziwej i szczerej. O życiu i smierci, o przemijaniu. O próbie odnalezienia siebie posród zgliszczy i ruin. Ale też o tym, jak silne jest tkwiące w człowieku zawierzenie, że jutro będzie lepsze.
Uwielbiam historie z wojną w tle, ponieważ kryją w sobie nieopisany urok. Zabierają mnie w czasy niełatwe, owiane strachem, tragedią i niewyobrażalną tęsknotą, dając przy tym samym wiarę i nadzieję, uspokajając moją duszę i serce, które takimi opowieściami pragnie się sycić. Polecam serdecznie.