Troje na huśtawce recenzja

Na pierwszy rzut oka powieść „Troje na huśtawce” Nataszy Sochy nie różni się od wszystkich innych miłosnych historii. Jest ona i on. Są motyle w brzuchu, pożądanie, wzajemna fascynacja. Nic odkrywczego. Przecież tyle razy czytaliśmy (choć w sumie powinnam napisać czytałyśmy, bo to literatura adresowana typowo do kobiet) takie historie. Jednak w tej opowieści jest coś innego, co bardziej przyciąga uwagę czytelników. Ona łamie wszelkie stereotypy.

42-letnia Koralia na swoim koncie ma już rozwód i złamane serce. Ma też przyjaciółkę Aurelię, która pomaga jej w trudnych chwilach po rozstaniu z niewiernym mężem.
Tytus – 24 –letni dobrze zapowiadający się weterynarz, specjalista od fizjoterapii zwierząt.

Tych dwoje łączy uczucie – zakazane, niemoralne. I wcale nie dlatego, że między Koralią a Tytusem jest spora różnica wieku. To nie ona jest tu największym problemem. Problem polega na tym, że chłopak jest synem wcześniej już wspomnianej Aureli i na dodatek, nasza główna bohaterka, czyli Koralia, była kiedyś jego opiekunką czy jak kto woli – nianią. Sami przyznacie, że sytuacja nie należy do codziennych.

Dylematy moralne, nieprzewidywalność życia, namiętność, przyjaźń wystawiona na próbę. To wiodące tematy w książce „Troje na huśtawce” Nataszy Sochy.

Powieść bardzo mnie zaciekawiła. Czytałam ją z zainteresowaniem. Chociaż autorka dotyka trudnych tematów, to język tej powieści nie jest skomplikowany, czyta się ją lekko i szybko. Jedyną rzeczą, która mnie denerwowała, to brak chronologii. Natasza Socha raz przedstawiała wydarzenia z życia głównych bohaterów z okresu dzieciństwa, by za chwilę przejść do momentu, gdy już wkroczyli w życie dorosłe, wraca też do chwil młodzieńczych. To sprawiało, że czasem trudno było się skupić nad treścią i nad wiodącym wątkiem. Trzeba przy lekturze być mocno skoncentrowanym, bo inaczej czytający może się łatwo pogubić.

Mimo to książkę oceniam wysoko i uważam, że jest ona warta tego aby po nią sięgnąć. Polecam!