Niepokorna królowa recenzja

Druga część "Mount Trilogy" pod względem fabuły i rażących podobieństw do innych sławnych i poczytnych erotykow jest taka sama. 
Generalnie prawdopodobnie cały cykl opiera się na starym, klasycznym schemacie od nienawiści do miłości o czym aktualnie miałam okazję sine przekonać kończąc część drugą. 
Klasyka jest dobra, bezpieczna i ponadczasowa. Jednakowoż March pomimo, że okrasza swoją trylogię ogromną dawką pikanterii i erotyzmu a także popularnej od jakiegoś czasu uległości i dominacji to nie wychodzi przed szereg i nie tworzy niczego nowego.
Bohaterowie są słabo zarysowani, poza drzewem genealogicznym Keiry to nie wiele wiadomo jak dokładnie wygląda. Jedyne o czym autorka informuje to to, że ma długie rude włosy i zielone oczy. Jej układ z Mountem jest jasny, seks w zamian za umorzenie długu ale nie wiadomo tak naprawdę jak dziewczyna go oczarowała swoim ciałem i czy jest chuda jak patyk czy może ma rubensowskie kształty, czy może zupełnie pomiędzy. 
Kwestia jej zachowanie już mnie nie drażni. W "Niepokornej królowej" jej niezdecydowanie nie stanowi już wiekszej wagi w świetle tego jak ich znajomość przechodzi na inny poziom.
Więcej historii z perspektywy Mounta, który także poddaje się przemianie. 
Wiecej mamy też rozmów miedzy Keira a Mountem, zaryzykowalabym stwierdzenie, że jest też więcej romantyzmu a mniej ciągłego seksu. Bo ileż można o tym czytać. 
Autorce jednak nie udało się ominąć klątwy romansidla, niektóre kwestie, szczególnie Mounta do Keiry są do bólu banalne i ckliwe choć to przecież Król bez skrupułów.