Cuda za rogiem recenzja

Do sięgnięcia po tę książkę skłonił mnie koncept na fabułę: osoby, które nie radzą sobie z problemem i poszukują wsparcia, wrzucają anonimowe listy do sklepu pana Namyia, a następnego dnia otrzymują na nie odpowiedź w skrzynce na mleko. Dzieje się to niezależnie od mijającego czasu, który nie zawsze płynie z taką prędkością, jak mogłoby się wydawać. Dodajmy to tego trzech złodziejaszków, którzy szukają kryjówki w opuszczonym sklepiku oraz fakt, że pan Namyia nie żyje od 33 lat. Wyjdzie nam całkiem niezły pomysł, który aż się prosi, by ładnie ubrać go w słowa. Jest to z pewnością coś oryginalnego, czego chyba jeszcze nigdzie nie było, a z pewnością nie jest to motyw popularny. Koncept ten jest zdecydowanie największą zaletą tej książki (choć nie został wykorzystany na takim poziomie, na jakim mógłby zostać).

Jest to powieść bardzo japońska. Opisane zwyczaje są różne od naszych, podobnie jak problemy bohaterów. Także, fani japońskiej kultury, to może być coś dla was.

Książka pisana jest prostym językiem (momentami niestety wręcz płytkim – nie wiem, czy wina leży po stronie autora, czy tłumacza) – idealna do podróży, by się oderwać od rzeczywistości. Jeśli komuś uda się wciągnąć, to czyta się bardzo szybko. Nie wymaga zbytniego skupienia. Nie ma tu raczej niesamowitej głębi, relacji czy więzi emocjonalnych, natomiast z pewnością można dostać dawkę moralizatorstwa.

Książka może wartościowa, ale ja jej aż tak docenić nie potrafię. Zdecydowanie nie jest to pozycja, do której będę wracać. Do mojej wrażliwości nie uderza, na emocje nie oddziaływuje. Przedstawione historie są za proste. Brak mi tu akcji, przebija się nuda, dosyć naiwne przedstawienie złodziejaszków też nie pomaga. Jednakże książka ma w sobie dużo swoistej magii i ciepła. Sporo w niej spokoju, nostalgii, może nawet nutka melancholii. Niesamowitej filozofii życia bym się nie doszukiwała, ale mimo wszystko, mimo sposobu pisania tudzież zaprezentowanych historii, sądzę, że można – a przynajmniej chcę wierzyć, że można – choć niektóre historie odczytać na różne sposoby. A to już jakiś sukces.