Niepamięć recenzja

 Żona i córka zamordowane podczas podróży do Berlina, on zostaje ciężko ranny z luką w pamięci i nabojem w głowie.
 W pierwszej części bohater wzbudza w nas pogardę, niesmak – kłamca, krętacz, taki maczo któremu wolno … ale jego żona i córka muszą być nieskazitelne takie grzeczne skromne posłuszne dziewczynki.

 Druga część zaskakuje, wciąga, wywołuje odruch ogromnego współczucia, zaskoczenia, nie dowierzania. Im bardziej zagłębimy się w historię podinspektora Dariusza Sudera bardziej zaczynamy mu kibicować i nawet zaczyna wzbudzać w nas lekką sympatię. Razem z głównym bohaterem rozwiązujemy zagadkę śmierci jego bliskich, w pewnym momencie zaczynamy domyślać się kto może stać za tym wszystkim ale wcale nie umniejsza to naszego apetytu na kontynuowanie dochodzenia do prawdy. Razem z inspektorem krok po kroku zaczynamy prowadzić śledztwo. Akcja toczy się spokojne ale wciąga nas całkowicie i wcale się nie nudzimy wręcz przeciwnie jesteśmy ciekawi co dalej. 
 Duży szacun dla głównego bohatera, który nie ukrywa, że tragedia utraty żony i córki wywarła na min ogromne piętno, ale nie poddaje się , stara się radzić sobie z tym jak umie, nie topi smutku w alkoholu ani w żadnych innych używkach, tylko wyznacza sobie cel, znalezienie mordercy, wyjaśnienie co właściwie się stało. Są momenty lekkiego załamania i zwątpienia ale to nie umniejsza sympatii do głównego bohatera wręcz przeciwnie pokazuje to nam człowieczeństwo. 

 Pierwszoosobowa narracja pozwala nam na dogłębniejsze poznanie odczuć, toku myślenia bohatera, który przez to staje się nam bliższy, czujemy się bardziej z nim związani razem z nim krok po kroku odkrywamy prawdę , prawdę o nim samym i śmierci jego bliskich. 
Ta determinacja, potrzeba odkrycia prawdy .