Autor: @almos ·2 minuty

2024-06-06

1 komentarz

24 Polubienia

Wybitny eseista, autor klasycznej już książki 'Bić się czy nie bić?' (przydałoby się wznowienie!) wydał ten tomik poezji, drugi w jego dorobku, już w bardzo poważnym wieku, bo po osiemdziesiątce (urodził się w 1938 r.). Nieuchronnie więc głównym tematem książki jest starość, borykanie się z nią, oswajanie jej. Łubieński z jednej strony powoli żegna się ze światem, z drugiej intensywne mu się przygląda, wciąż czuje się w tych wierszach apetyt na życie, chociaż już ciało odmawia posłuszeństwa. A był autor alpinistą, narciarzem, kajakarzem, tenisistą, zapalonym tancerzem, wielbicielem pięknych kobiet. Piszę 'był' bo to działo się w przeszłości. A teraz, po osiemdziesiątce może tylko wspominać przeszłe rzeczy i musi mierzyć się z twardą rzeczywistością.

Znajdujemy w tym tomie piękne wiersze pełne miłości do kobiet:

O zmierzchu na podłodze pod gryzącym swetrem
drobne perełki liczyłem ustami
piłem twój sok śpiewałaś białymi głosami
i łykaliśmy powoli rzednące powietrze
(Sonet adwentowy);

czy do gór:

Grząby Bolmińskie Grzywy Korzeczkowskie
poczciwe trzeciorzędne pasma świętokrzyskie
pamiętam tylko nazwy turystycznie się nie liczą
ale naprawdę dałbym nie wiadomo co
sam nie wiem co dokładnie bo to niemożliwe
żeby powtórnie znaleźć się w pół drogi
którą ongiś przeszedłem w harcerskich spodenkach
(Grząby Bolmińskie)

Mamy też sporo innych świetnych wierszy wspomnieniowych, na przykład kapitalne sylwetki znajomych Łubieńskiego, którzy już odeszli: Władysława Lecha Terleckiego czy Michała Głowińskiego.

Niemniej okropna rzeczywistość skrzeczy:

Dziesięć lat niedołęstwa ile lat przede mną
pojęcia nie mam zielonego kijki
narciarskie wózek czy pieluchomajtki
stacyjki udręczenia w ostatniej podróży
ale dopóki nawłoć czy lebioda
chociaż nie grzeszą urodą zapachem
cieszą oko i jeśli cebula cukrowa
przynosi łzy rozbudza gruczoły ślinowe
w tej samej chwili nie wszystko skończone
(Dziesięć lat)

A potem jest jeszcze trudniej, w jednym z ostatnich wierszy pisze Łubieński:

Światełka samochodów to znaczy dzień nastał
jestem w domu opieki na dziesiątym plus piętrze
chociaż wolałbym kończyć się na własnych śmieciach
wśród nigdy nie dokończonych książek i notatek
które mnie nie opuszczą w kartonach w szufladach
już nie do odczytania chociaż datowane
(Światełka samochodów)

Muszę powiedzieć, że to żegnanie się ze światem ma pewną klasę, trzyma autor fason i humor, czego sobie i nam wszystkim życzę...

Swoistym dopełnieniem tomu jest fakt, że autor nie doczekał jego wydania w kwietniu tego roku, Tomasz Łubieński zmarł 15 marca 2024 r. Pisze we wspomnieniu o nim w tygodniku 'Polityka' Wiesław Władyka: „Wiem, że przez ostatnie miesiące już nie mówił. Porozumiewał się, pisząc na komputerze. Chyba chciał odpocząć.”

Świetna poruszająca poezja, do której z pewnością będę wracać.

Moja ocena:

Data przeczytania: 2024-06-05

× 24 Polub, jeżeli recenzja Ci się spodobała!

Gdzie kupić

Księgarnie internetowe

Sprawdzam dostępność...

Ogłoszenia

Dodaj ogłoszenie

Ulica Mazowiecka

Tomasz Łubieński

6/10

Seria: mozaikowa

"Ulica Mazowiecka" Tomasza Łubieńskiego to nowy tom wierszy w Serii Mozaikowej. Jak pisze w posłowiu do tomu Radosław Romaniuk: „Na tle polskiej poezji XX i XXI wieku wiersze Łubieńskiego są zjawiski...

Komentarze

@zanetagutowska1984 · 4 miesiące temu

Fantastyczne! Zapragnęłam mieć ten tomik. Bardzo lubię takie tematy. Trudne, nieoczywiste spod kurtyny milczenia

× 3

Komentarze (2)

@almos · 4 miesiące temu

Dzięki, polecam.

× 2

@zanetagutowska1984 · 4 miesiące temu

dziękuję :)

× 2

Ulica Mazowiecka

Tomasz Łubieński

6/10

Seria: mozaikowa

Gdzie kupić

Księgarnie internetowe

Sprawdzam dostępność...

Ogłoszenia

Dodaj ogłoszenie

Pozostałe recenzje @almos

Inteligent szuka idei

'Tango' Mrożka uważam za jeden z trzech najważniejszych naszych powojennych dramatów. Pozostałe to 'Emigranci' tegoż Mrożka i 'Do piachu' Różewicza. Do legendy przeszła ...

Recenzja książki Tango

Zapiski z domu depresji

Oryginalny pamiętnik, dziennik, zbiór zapisków (niepotrzebne skreślić) osoby cierpiącej na depresję. Już pierwsze zdanie książki: „Każdej tragedii towarzyszy coś zabawne...

Recenzja książki Jak płakać w miejscach publicznych