Wdowa recenzja

Spokojne osiedle, na którym żyje samotna matka wraz z dwuletnią córeczką Ellą. Kobieta idzie przygotować podwieczorek dla dziecka i wtedy wydarza się jej osobista tragedia. Dziewczynka znika. Kobieta z każdym dniem, miesiącem oczekuje jakiejkolwiek informacji od policji odnośnie zaginięcia. Minęły lata, a czas odcisnął swoje piętno niepewności na matce. Mimo upływu lat śledztwo wciąż trwa, a ślady doprowadzają do pewnego małżeństwa. Mężczyzna, który był podejrzany w sprawie, ginie w nieszczęśliwym wypadku zabierając prawdę ze sobą do grobu, jednak jego tajemnice nie pozostają w cieniu, a garść informacji przedstawia jego żona Jean. Tak oto rozpoczyna się szczegółowe zbieranie informacji przez dziennikarkę Kate Waters.

Swoją przygodę z twórczością Fiony Barton rozpoczęłam od trzeciego tomu. W niczym nie przeszkadzał brak znajomości poprzednich części. Cykl o ambitnej i konsekwentnej dziennikarce Kate w każdym tomie opowiada zupełnie inne historie.

''Wdowa'' to pierwsza część z cyklu o Kate Waters. Thriller psychologiczny, który stopniowo budował napięcie do samego końca. Pomimo swojej przewidywalności sam koniec i tak zszokował. Trudno pojąć, że takie sytuacje faktycznie mogą mieć miejsce w realnym życiu. W książce jest dogłębnie poruszony temat toksyczności związku, jak i trwającego w nieskończoność okłamywania siebie nawzajem. Trwanie w takim małżeństwie nie prowadzi do niczego dobrego, a wręcz dobrowadza do ogólnego obłędu. Historia jest naprawdę wstrząsającą, pokazuje miłość matki do dziecka, jak i również jakim złem wcielonym stał się internet. Każde nasze słowo jest widoczne dla wszystkich, a nie mamy pewności jak wszystko zostanie odebrane.

Bardzo przypadł mi do gustu styl piśmienniczy autorki. Koniec nie okazał się dla mnie zaskoczeniem, ponieważ cała historia była dla mnie dość przewidywalna. Lektura pomimo swoich gabarytów sprawia, że przez całą powieść się dosłownie płynie, przekładając kartki z wielką ciekawością poznania prawdy poprzez wyjaśnienie ze strony bohaterów.